Monthly Archives: Ιούνιος 2015

W.H.Auden: Τα ρεμπέτικα του ρωμαϊκού τείχους [Roman Wall Blues]

Πάν’ἀπό τὸν θάμνο φυσᾶ ὑγρασία γεμάτη ἡ αὔρα Ἔχω στὴ μύτη κρύωμα καὶ ψείρες στὸν χιτῶνα. Ἡ βροχὴ ἔρχετ’ἐξ οὐρανοῦ ποσσικροτώντας φθάνει, ἀπλὸς τοῦ τείχους φύλακας εἶμαι, δὲν ξέρω κάτι. Στὴν σκληρὴ γκρίζα πέτρα ἡ ἀχλύ ἐπάνω ἀναρριχᾶται Στὴν Τούγγρια εἶν’ τὸ κορίτσι μου κἀγὼ

Pierre-Jean Jouve: Μία μόνη κοιμωμένη γυναίκα

Σ’ἕναν καιρὸ ὑγρὸ καὶ βαθὺ ἤσουν πιὸ ὄμορφη Σὲ μίαν ἀπέλπιδα βροχή ἤσουν πιὸ ζεστή Σὲ μίαν ἡμέρα ἐρήμου μἔμοιαζες πιὸ ὑγρή Ὅταν τὰ δένδρα εἶναι μέσα στὸ ἐνυδρεῖο τοῦ καιροῦ Ὅταν τὸ κακὸ μῖσος τοῦ κόσμου εἶναι μὲς στὶς καρδιές Ὅταν ἡ δυστυχία ξεκουράζεται

Ο αυτοδημιούργητος

Κάποτε ένας άνδρας έπρεπε να πάρει μία σημαντική απόφαση. Είχε την ατυχία να χάσει σε ατύχημα τον αδελφό του και την νύφη του, γονείς δύο παιδιών. Ήταν ο μόνος νόμιμος κηδεμόνας και έπρεπε να σκεφτεί αν θα δεχόταν ή όχι την κηδεμονία. Ο ίδιος ήταν

Η χαμένη τιμή του φιλελευθερισμού

Σήμερα υπάρχουν αρκετοί που αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι, ενώ ο όρος χρησιμοποιείται από άλλους με υποτιμητική σημασία. Αν εξαιρέσεις ελαχίστους που ξέρουν περί τίνος μιλούν, οι περισσότεροι βρίσκουν σε αυτό μία μόδα, μίαν ακόμη μεταμοντέρνα tribe, ένα άλλοθι μη-πολιτικής. Δεν θα περιγράψουμε στο παρόν κείμενο τόσο την

Charles Baudelaire: XII.Η αλλοτινή ζωή

Πολὺν καιρὸ κατῴκησα ὑπὸ πελώριες στοές ποὺ μύριες φλόγες ἔβαφαν ἡλίων θαλασσινῶν, ποὺ ὀρθοὶ καὶ μεγαλόπρεποι οἱ κραταῖοι στύλοι αὐτῶν, ὅμοιοι τὸ βράδυ γίνονταν μὲ βασάλτου σπηλιές. Οἱ παλίρροιες, κυλίουσες εἰκόνες οὐρανῶν, ἀνεμείγνυαν μ’ ἐμφατικὸ τρόπο καὶ μυστήριες τῆς πλουσίας αὐτῶν μουσικῆς συγχορδίες πανίσχυρες μὲ

Το συμπόσιον

Προσφέρουμε την ελεύθερη μετάφραση ενός παπύρου του 5ου μ.Χ. αιώνος, όπου τρεις δαιτυμόνες συζητούν πάνω στο αισθητικό-ηθικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει εις εξ αυτών. Συγκεκριμένα ο Χαρμίων, που πρόκειται να νυμφευθή, έχει αμφιβολίες για το αν πρέπει να το κάνει. Ο γάμος θέλει ηρεμία και ασφάλεια,

Julien Offray de La Mettrie: Επικούρειο σύστημα (1750)

[αποσπάσματα] LXIX. Ο θάνατος και ο έρως ολοκληρούνται από τα ίδια μέσα: την εκπνοή. Αναπαράγεσαι, όταν είν’ απ’ έρωτα το ότι πεθαίνεις• εκμηδενίζεσαι, όταν είναι από το ψαλίδι της Ατροπού. Ας ευχαριστήσουμε την Φύσιν, η οποία έχοντας αφιερώσει τις πλέον ζωντανές απολαύσεις στην παραγωγή του

William Shakespeare: ‘Carpe Diem’ (Δωδεκάτη Νύχτα, 2.3)

(Feste, ὁ γελωτοποιός τῆς κόμισσας Olivia τραγουδᾷ) Ὦ Ἀρχόντισσά μου, μὰ ποῦ σεῖς ἀλᾶσθε; Ὦ, μεῖνε καὶ ἄκου·ἡ ἀληθινή σου ἀγάπη φθάνει, καὐτὴ μπορεῖ νὰ τραγουδᾷ ψηλὰ καὶ χαμηλά· Μὴν ἄλλο τριγυρνᾷς, γλύκεια χαριτωμένη, κάθε ταξίδι στὴν συνάντηση τῶν ἐραστῶν τελεύει— κάθ’ὑγιὸς σοφοῦ ἀνδρὸς τὸ

Η ανοησία των εννοιών

Ένα από τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου δημοσίου λόγου είναι η χρήση εννοιών των οποίων η σημασία δεν εξηγείται, αλλά θεωρείται ότι εξυπακούεται, όπως όταν μιλάμε για ένα αντικείμενο της καθημερινότητάς μας, π.χ. το ποτήρι, την τομάτα κτλ. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι είτε απευθύνονται σε

Ο εικονικός, νατουραλιστικός και οιονεί προσωπικός κόσμος

Η συνήθης θεωρία θέλει την τεχνική και την τεχνολογία, όταν μπαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους να τους αποξενώνουν και να κάνουν τις σχέσεις τους πιο αφηρημένες, ή όπως είναι ο όρος, «reified», «πραγμοποιημένες». Αυτό γίνεται γιατί όταν χρησιμοποιώ ένα μέσο για να πετύχω κάτι, ο σκοπός