Charles Baudelaire: XXXIX. Σ’εκείνη που είναι πολύ χαρωπή
Ἡ κεφαλή σου, ὁ ἀέρας, ἡ χειρονομία, εἶν’ ὄμορφα σὰν ἕνα τοπίο ὄμορφο· τὸ γέλιο παίζει στὸ δικό σου πρόσωπο σὰν δροσάνεμο μέσ’ σ’ οὐρανία αἰθρία. Ἡ περαστικὴ θλίψις π’ ἀκραγγίζεις ἀπ’ τὴν ὑγεία τυφλώνεται π’ ἀπ’ τοὺς ὤμους καὶ τοὺς βραχίονες ὅπως μία λάμψις