Αν ζούσα σε μια αγγλική έπαυλη την εποχή της βασιλίσσης Βικτωρίας τότε που ο ήλιος δεν έδυε από τα νερά της Σούβα μέχρι το Πορτ Στάνλευ των Φώκλαντ, θα έλεγα πως είναι ένα φυσιολογικό θέαμα. Θα αναρωτηθείς αναγνώστη μετά από μια έκθεση νοσταλγίας το τι εννοώ ως φυσιολογικό θέαμα. Εννοώ τους butlers της βρετανικής αριστοκρατίας που ήταν ένα φυσιολογικό θέαμα της εποχής. Φορούσαν συνήθως ένα μαύρο morning coat, με γιλέκο, άσπρο πουκάμισο και μαύρο bow tie ώστε να ξεχωρίζουν από τον κύρη ο οποίος θα φόραγε λευκό bow tie και tails (φράκο) στα δείπνα για να ξεχωρίζει από τον υπηρέτη. Όντως το χρώμα στην ενδυμασία ήταν προνόμιο ενός Charles Gordon ή ενός ταπεινού redcoat λίγο πριν τον πόλεμο των Boer, οπότε η καθιέρωση του χακί έγινε θεσμός στον στρατό των Μεγάλων Δυνάμεων

Θα αναρωτηθείς ξανά αναγνώστη τι θέλω να πώ. Ξεκίνα το πρωί και βγές στον δρόμο στο business district της πόλης που κατοικείς. Τι παρατηρείς; Θα σου πω εγώ τι παρατηρώ. Άνδρες με σκούρο navy blue κοστούμι, τόσο σκούρο που μπορείς να το πεις και μαύρο ενίοτε ή γκρι σκούρο. Πάντα λευκό πουκάμισο και μια αδιάφορη γραβάτα. Τα παπούτσια μαύρα ενώ το πρωτόκολλο θέλει καφέ παπούτσια μέχρι τις έξι το απόγευμα. Και αντιπαραβάλλω το θέαμα αυτής της στολής του προλετάριου μισθωτού με αυτήν του υπηρέτη στην Βικτωριανή Αγγλία. Αν κόψεις το περισσευούμενο ύφασμα από το morning coat και αλλαξεις το bow tie με γραβάτα, τότε έχεις μεταφέρει εκατό χρόνια μπροστά την αισθητική του butler στον σύγχρονο εργαζόμενο.

Γιατί η casualization της καθημερινότητας έχει το αποτέλεσμα την προλεταριοποίηση της αισθητικής ακόμα και σε δουλειές γραφείου. Η αισθητική του άχρωμου-άοσμου consultant. Δηλαδή χάθηκε ο κόσμος αν φορέσεις ένα bold ριγέ πουκάμισο ή ένα double breasted blazer ώστε να ξεχωρίσεις αισθητικά από την άμορφη μάζα των butler-consultants; Αλλά ακόμα και αν δεν βρίσκεις σταυρωτό σακάκι, μπορείς να φορέσεις διαφορετικό χρώμα παντελόνι ή έστω ένα contrasting collar shirt να πεις πως έγινες Gordon Gekko για λίγη ώρα.

Οι αισθητικοί πειραματισμοί σε μια εποχή κομφορμισμού είναι θα λέγαμε επιβεβλημένοι. Στο όνομα βέβαια της ισότητας και του σπασίματος των δεσμών με τις παραδόσεις, τις συμβάσεις και τα τελετουργικά, πέσαμε στον χειρότερο κομφορμισμό. Αυτόν την στολής που είναι τόσο αδιάφορη όσο και ένα ράσο, χωρίς να κουβαλάει την συμβολική βαρύτητα ενός ράσου. Το ράσο αγωνίζεται για την σωτηρία της ψυχής και όχι για το αν θα εξισωθεί το ενεργητικό με το παθητικό μιας βιομηχανίας μπουκαλιών. Η αισθητική αποπρολεταριοποίηση ακόμα του πιο ταπεινού επαγγέλματος είναι ένα καθήκον για μια στοιχειώδη αισθητική σταθερότητα. Και η ευρύτερη αποπρολεταριοποίηση ξεκινάει από το πώς ντυνόμαστε.

Οι δικηγόροι ας κόψουν αυτούς τους άθλιους συνδυασμούς τζην με γραβάτα, οι σεφ ας φορέσουν ένα κολλαριστό πουκάμισο κάτω από την στολή τους, οι υπάλληλοι γραφείου ας πειραματιστούν με λίγο χρώμα, οι ιερείς ας φορέσουν ράσο και οι butlers ας μείνουν στα βιβλία και τις μνήμες της Βικτωριανής Αγγλίας να ετοιμάζουν τις μπότες των κυρίων λίγο πριν το κυνήγι της αλεπούς που κατήργησαν οι πληβείοι του Tony Blair και του Εργατικού κόμματος.

Dr. Sartorius