Tag Archives: baudelaire

Charles Baudelaire: Όψιμη ενοχή

Ὅτε κοιμηθῇς, σκοτεινή    ὀμορφονιά μου σύ, στὸ βάθος μνημείου κτιστοῦ   ἀπὸ μάρμαρο μαῦρο, καὶ ὅτε οὐδεμιὰ ἔχῃς ἐρωτική     κόγχη ἢ ἔπαυλη ἐξὸν ἔνα κελάρι βροχερό    καὶ ἕνα σκαμμένο λάκκο· ὅτε ἡ πέτρα ποὺ τὸ δειλό      στέρνο σου πιέζει καὶ τὰ νεφρὰ ποὺ θελκτική   νωχέλεια μαλακώνει,

Charles Baudelaire: Μία μάρτυς

σχέδιο παρ’ ἀγνώστου Μαΐστορος Ἐν μέσῳ φιαλιδίων καὶ στιλπνῶν ὑφασμάτων καὶ ἐπίπλων ποὺ ἐγείρου’ ἡδονές, μαρμάρων, ζωγραφιῶν, ἐσθήτων μυρωμένων ποὺ ἀΐσσονται σὲ πλουσίες πτυχές, ἐν κοιτῶνι χλιαρῷ,  ποὺ ὅπως στὰ θερμοκήπια ὁ ἀὴρ εἶναι μοιραῖος καὶ νοσηρός, ὅπου ἄνθη θνήσκοντα σὲ φέρετρα κρυστάλλινα ἀναδίδουν ὕστατο

Charles Baudelaire: Τα στολίδια

Ἡ μονάκριβη ἦταν γυμνή,  καὶ τὴν καρδιὰ μου γνώριζε π’οὐδὲν εἶχε φυλάξει ἐξόν   τὰ στολίδια της τὰ ἠχηρά ποὺ ἡ πλούσια των ἐξάρτισις   ἀέρα κραταιό τὴν ἔδιδε  ποὺ οἱ σκλάβες τῶν Μαυριτανῶν  εἴχανε σὲ χρόνια καλά. Χορεύοντας μ’ὀρυμαγδό   ζωηρό, σαρκαστικό,   ὁ κόσμος π’

Charles Baudelaire: XXXIX. Σ’εκείνη που είναι πολύ χαρωπή

Ἡ κεφαλή σου, ὁ ἀέρας, ἡ χειρονομία, εἶν’ ὄμορφα σὰν ἕνα τοπίο ὄμορφο· τὸ γέλιο παίζει στὸ δικό σου πρόσωπο σὰν δροσάνεμο  μέσ’ σ’ οὐρανία αἰθρία. Ἡ περαστικὴ θλίψις π’ ἀκραγγίζεις ἀπ’ τὴν ὑγεία τυφλώνεται π’ ἀπ’ τοὺς ὤμους καὶ τοὺς βραχίονες ὅπως μία λάμψις

Charles Baudelaire: Η πνευματική αυγή

Ὅταν στῶν ἀσώτων τὴν κατοικία  ἡ αὐγή λευκή Καὶ σανδύκινη κοινωνεῖ    μὲ τὸ τρωκτικὸ Ἰδανικό Μές στὸ μισοκοιμώμενο    κτῆνος τὶς ἄγγελος Ἑγείρεται μέσῳ τῆς πράξεως  μυστηρίου ἐκδικητή. Τῶν Πνευματικῶν Οὐρανῶν   τἀπρόσιτο γαλάζιο Γιὰ τὸν κατάτροπο ἄνθρωπο   ποὺ ὀνειρεύεται ἀκόμη Κ’ὑποφέρει, ἀνοίγεται καὶ βυθίζεται   στὴν ἕλξη

Charles Baudelaire: Τ’ ανεπανόρθωτο

Μποροῦμε ν’ἀποπνίξουμε   τὴν παληά, μακραίωνη Τύψη ####ποὺ ζεῖ, κινεῖται, περιελίσσεται καὶ θρέφεται ἀπ’ ἑμᾶς    πῶς ἀπ’τοὺς νεκροὺς το σκουλήκι, ####πῶς ἡ προνύμφη ἀπ’τὶς βελανιδιές; Μποροῦμε ν’ἀποπνίξουμε   τὴν ἀνυποχώρητη Τύψη; Μές σὲ ποιὸ φίλτρο, σὲ ποιὸ  ἀφέψημα,   σὲ ποιὸ κρασί, ####θὰ πνίξουμε ἐτοῦτον τὸν γέρο-ἐχθρό  καταστροφέα

Charles Baudelaire: XVIII.Τo ιδεώδες

Ποτὲ δὲν θἆναι οἱ καλλονές  αὐτὲς πὰ στὰ κοσμήματα βιβλίων, προϊόντα ὅλο φθορές   τέκνα ἕνος αἰώνα ἀνάξιου, πόδια μὲ κρηπίδες καὶ δάκτυλα  μὲ κρόταλα, ποὺ θἄξεραν μιὰ καρδιά   σὰν τὴ δική μου νὰ εὐφράνου’.   Στον Gavarni ἀφήνω, ποιητὴ  τῶν φθισικῶν τὸ ποίμνιο του, ὀμορφιές, 

Γάμος ή/και έρως;

Στην σύγχρονη εποχή στις χώρες τις λεγόμενες ανεπτυγμένες της δύσης θεωρείται ότι ο έρως είναι κάτι που σχετίζεται με τον γάμο, σε τέτοιον βαθμό που σχέσεις που αποσκοπούν στο δεύτερο να πρέπει να ενδυθούν έναν έρωτα, που είναι περισσότερο «συντροφικότητα» παρά πάθος. Ακόμη χειρότερα, έχουμε

Charles Baudelaire: XII.Η αλλοτινή ζωή

Πολὺν καιρὸ κατῴκησα ὑπὸ πελώριες στοές ποὺ μύριες φλόγες ἔβαφαν ἡλίων θαλασσινῶν, ποὺ ὀρθοὶ καὶ μεγαλόπρεποι οἱ κραταῖοι στύλοι αὐτῶν, ὅμοιοι τὸ βράδυ γίνονταν μὲ βασάλτου σπηλιές. Οἱ παλίρροιες, κυλίουσες εἰκόνες οὐρανῶν, ἀνεμείγνυαν μ’ ἐμφατικὸ τρόπο καὶ μυστήριες τῆς πλουσίας αὐτῶν μουσικῆς συγχορδίες πανίσχυρες μὲ

Stéphane Malarmé: Ο τάφος του Καρόλου Baudelaire

Ὁ κατάχωστος ναὸς κοινοποιεῖ ἀπ’τὸ στόμιο τὸ ταφικό τοῦ ὀχετοῦ ποὺ ἐμεῖ ἰλὺ καὶ σάπφειρους μὲ τρόπο ἀποτρόπαιο κάποιο εἴδωλο τοῦ Ἀνούβιδος τὸ ῥύγχος πυρωμένο σὰν ἀλύχτημα ἄγριο ἤ, ἐὰν τὸ πρόσφατον ἀέριο στρεβλοῖ τὸ θολό φιτίλι γιὰ σπόγγο τὸ ξεύρομεν ὑπομείναντων χλευασμῶν ἀγριωπὸν ἀνάβει