Charles Baudelaire: Όψιμη ενοχή
Ὅτε κοιμηθῇς, σκοτεινή ὀμορφονιά μου σύ, στὸ βάθος μνημείου κτιστοῦ ἀπὸ μάρμαρο μαῦρο, καὶ ὅτε οὐδεμιὰ ἔχῃς ἐρωτική κόγχη ἢ ἔπαυλη ἐξὸν ἔνα κελάρι βροχερό καὶ ἕνα σκαμμένο λάκκο· ὅτε ἡ πέτρα ποὺ τὸ δειλό στέρνο σου πιέζει καὶ τὰ νεφρὰ ποὺ θελκτική νωχέλεια μαλακώνει,