Monthly Archives: Φεβρουάριος 2016
Ο επαρχιωτισμός των ευρωπαϊστών
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν Έλληνας πρίγκιπας, στρατιωτικός και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1782 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Το 1810 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου (ανθυπολοχαγός του Ιππικού) στο
Saint-John Perse: Εξορία [1942]
I Θύρες ἀνοιχτές στὶς ψάμμους, θύρες ἀνοιχτὲς στὴν ἐξορία, Τὰ κλειδιὰ στοὺς φαροφύλακες, καὶ τὸ τροχιὸ ἄστρο ζωντανὸ ἐπὶ τῆς πέτρας τοῦ βηλοῦ: Πανδοκεύ μου, ἄφετέ με τὸ γυάλινό σας σπίτι στὶς ψάμμους… Τὸ γύψινο Θέρος ἀκονίζει τὰ λογχωτά του σίδερα στὶς πληγές μας, Ἐκλέγω
Duc de La Rochefoucauld: Στοχασμοί ή αποφθέγματα και ηθικά αξιώματα (1664)
7 Οι μεγάλες και αστραφτερές πράξεις που τυφλώνουν τα μάτια παρουσιάζονται από τους πολιτικούς ως αποτελέσματα μεγάλων συμφερόντων, αντί του ότι είναι συνήθως τα αποτελέσματα της διάθεσης και των παθών. 8 Τα πάθη είναι οι μόνοι ρήτορες που πείθουν πάντοτε. Είναι σαν μια Τέχνη της
Γ.Α. Σιβρίδης: άσμα α΄
Ι «Κ’ὅμως πρόκειται γιὰ τή χαρούμενη πλοήγησή μας στό φῶς ! οἱ βίοι μας θὰ σταματήσουν σὲ διαφανὴ ἀπογέματα βέβαια σὰν πέτρινες ζωφόροι, πολύβοα ἀπ’ ἐπικρεμάμενες κραυγές πουλιῶν καὶ παιδιῶν πελαγίσιων νὰ στεγάζου’ μιὰ κόρη ὁλόδροση, ἀναδεδυμένη ἀπὸ τὴν ἡμέρα. Κ’ὅμως !» ―Κ’ὅμως, ὄχι :
Εδοξάσθη στα πεδία των μαχών και ηττήθηκε από τα δάνεια
Η ιστορία δανεισμού της Ελλάδος αρχίζει ξεκινά από τα επαναστατικά χρόνια, και είναι μία ιστορία αδικιών, απάτης, ξένων συμφερόντων και εσωτερικών μικροπολιτικών παραγόντων. Ο πρώτος δανεισμός ήταν τα βρετανικά δάνεια Ανεξαρτησίας, τα έτη 1824 και 1825, τα οποία προορίζονταν για τις ανάγκες της Επανάστασης. Τότε
Το επιμύθιο της Ελλάδος
Όταν λέγεται ότι έχουμε πάψει να παράγουμε πολιτική σκέψη και λόγο, εννοείται ότι σκεφτόμαστε και ενεργούμε είτε μεταπρατικά (εισάγουμε θεωρίες και τις φτιάχνουμε, τις προσαρμόζουμε, τις κόβουμε και ράβουμε για να ταιριάξουν με το ελληνικό καλούπι) είτε αναχρονιστικά (αναλωνόμαστε σε ρητορική και προβλήματα του περασμένου
T.S.Eliot: Τετάρτη των τεφρών ΙΙ
Κυρά, τρεῖς παρδάλεις λευκές κάθισαν κάτ’ ἀπ’ ἕναν ἄρκευθο Μὲς στὴν ψύχρα τῆς ἡμέρας, ἔχοντας μέχρι κορεσμοῦ τραφῆ Μὲ τὰ πόδια μου, τὴν καρδιά μου, τὸ συκώτι μου καὶ ὅ, τι περιείχετο Στὸ κούφιο κοῖλο τοῦ καυκάλου μου. Κ’ὁ Θεὸς εἶπε Ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα;
Александр Пушкин
Ἡ μάχη, σύμβολο γιὰ ἐμέ —ἀγαπῶ σπαθιὰ νὰ τρίζουν. Ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια μου, γὼ λάτρης δόξης βιαίας, τοῦ πολέμου τὰ παίγματα, ἀγαπῶ, τὰ αἱμαλέα, Κ’ εἶν’ἡ σκέψη τοῦ θάνατου ἀκριβή στὴν ψυχή μου. Ὅποιος στ’ἄνθος τῆς ἡλικίας πιστὸς τῆς ἐλευθεριᾶς πολεμιστής, τὸν θάνατο ’μπρός
Georg Trakl: Ο Σεβαστιανός εν ονείρω
στὸν Adolf Loos 1 Μητέρα ἔφερε τὸ μικρὸ παιδὶ στὸ λευκὸ φεγγάρι, στὸν ἥσκιο τῆς καρυδιᾶς, τῆς πανάρχαιας κουφοξυλιᾶς, μεθυσμένο ἀπ’ τὸν χυμὸ τἀφιονιοῦ, τὸν κρωγμὸ τῆς κίχλης. καὶ σιγανά ἔσκυψε πάνω σἐκείνους ἡ συμπόνια ἑνὸς γενειοφόρου προσώπου ἀθόρυβα μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ παραθύρου. Και