Charles Baudelaire: XII.Η αλλοτινή ζωή

Πολὺν καιρὸ κατῴκησα ὑπὸ πελώριες στοές
ποὺ μύριες φλόγες ἔβαφαν ἡλίων θαλασσινῶν,
ποὺ ὀρθοὶ καὶ μεγαλόπρεποι οἱ κραταῖοι στύλοι αὐτῶν,
ὅμοιοι τὸ βράδυ γίνονταν μὲ βασάλτου σπηλιές.

Οἱ παλίρροιες, κυλίουσες εἰκόνες οὐρανῶν,
ἀνεμείγνυαν μ’ ἐμφατικὸ τρόπο καὶ μυστήριες
τῆς πλουσίας αὐτῶν μουσικῆς συγχορδίες πανίσχυρες
μὲ χρώματα στὰ μάτια μου εἰδώλων τοῦ λιογέρματος.

Εἶναι ἐκεῖ ποὺ ἐν ἡδοναῖς ἀγαναῖς ἔζησα ἐγώ
ἐν μέσῳ του γαλαζἰου, τῶν κυμάτων, τῶν σπιλάδων
καὶ τῶν γυμνῶν, κατάβροχων μ’ εὐωδίες σκλάβων,

ποὺ μὲ βάγια μοῦ δρόσιζαν τὸ μέτωπο καὶ ποὺ αὐτῶν
ἡ μοναδική μέριμνα ἤταν νὰ ἐμβαθύνουν
στὸ ἐπώδυνο τὸ μυστικό ἅγος τῆς μαρανσῆς μου.

(απόδοση: Γ.Α.Σιβρίδης)