T.E. Hulme: Φθινόπωρο

Κρύου τι στὴν φθινοπωρινὴ νύχτα—
βάδισα ἔξω,
καὶ εἶδα τὴν πυρσὴ σελήνη νὰ ἐπικύπτῃ σὲ ἕνα φράχτη
ὡσὰν ἐρυθροπρόσωπος ἀγρότης.
Δεν σταμάτησα νὰ μιλήσω, ἀλλὰ ἔγνεψα,
καὶ κύκλῳ ἦσαν τὰ ποθεινὰ ἄστρα
μὲ λευκὰ πρόσωπα σὰν ἀστεῖα παιδιά.

[ἀπόδοση: Γ.Α. Σιβρίδης]

ἀστεῖα: τοῦ ἄστεως