Καθώς ἀπαγορεύεται στὴν ζωὴ τούτη νὰ κινῆσαι μὲ πολλὴν εὐχέρεια, οἱ ἄνθρωποι, προνούστεροι, τεχνάζονται τὶς ἴδιες ζωές νὰ σῴσουν ἅμα τὶς σταθμήσουν πρός νεκρὲς συνήθειες, ἐλπίδες, γνῶμες, ὁτιοῦν ἄψυχο, μέχρις ὅτου τοῦτο τὸ ἔρμα τοῦ ψεύδους νὰ βυθίσῃ τὸ πλοῖο καὶ ὅλος ὁ λογισμός ἡμῶν
Οὔπω γεννημένος· ἄκουσόν με. Μὴ ἐάσῃς τὴν αἱματορρόφο νυκτερίδα ἢ τὸν ἀρουραῖο ἢ τὴν ἰκτίδα ἢ τὸ ξυλοπόδαρο μορμὼ προσπελᾶσαι με. Οὔπω γεννημένος, παραμύθησαί με. Φοβοῦμαι μὴν ἂν ἡ ἀνθρώπινη φυλὴ διὰ ὑψηλῶν τειχῶν περιτειχίσαι με, διὰ δυνατῶν φαρμάκων ναρκῶσαι με, διὰ σοφῶν ψευδῶν δελεᾶσαι
Ὁ ἅγιος στὸν στῦλο ἐφίσταται, ὁ στῦλος εἶναι μόνος, ἐστάθη τόσο χρόνο ὥστε αὐτότερος εἶναι λίθος· μόνον τὰ μάτια του περιπολοῦν τῆν ἄμμο ὅπου οὐδεὶς ἔρχεται οὔπω καὶ εἶν’ ὁ κόσμος μιαρός. Μετά, τὰ μάτια καταμύει, κατὰ τὸν ὕπνο του ἵσταται, περιέρχεται στὸν τράχηλό του
Στὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος ὁ μόνος προσήκων ὁρισμὸς εἶν’ τὸ ταὐτολόγημα: ὁ ἄνδρας εἶν’ ἄνδρας ἡ γυναῖκα, γυναῖκα, καὶ τὸ δένδρο, δένδρο, ὀλισθηρά καὶ αὐτάρκη· εἴ τί που ἔστι. Τὰ ὁποῖα ὁπόταν καθίστανται μεταξὺ ἀρχῆς καὶ τέλους τρέπονται σ’ ἄλλα, λύονται οἱ οὐσίες αὐτῶν,
Ὅταν ἐπέστρεψαν οἱ ἥρωες ἀπ’τὸν πόλεμο τὸν δεκαετή (Ἄλλ’οὐδεὶς πόλεμος θὰ διαρκῆ πιὰ δέκα ἔτη) Ἔπιασαν ἕνα λιμάνι ὁποὺ ἔμοιαζαν νἆχαν ξαναβρεθῆ Ὑπήρχαν γέροι ’κεῖ νὰ θάσσουνε στὶς μπίντες Φυσῶντας τὸν καπνό διαμέσου τῆς θαλάσσης Ὑπήρχαν νεκροὶ ἄνδρες ’κεῖ νὰ κρέμονται στοὺς γερανούς Ὑπήρχε ἕνα