«Βρὲς κρέας σὲ κόκαλα ποὺ σύντομα δὲν θἄχουν
Καὶ πιὲς στοὺς δύο γαλακτοφόρους ὀγκολίθους
Τὸ πλέον εὐχάριστο μεδούλι καὶ τὰ ἱζήματα
Πριχοῦ τὰ στήθη τῶν κυράδων νἆναι δαίμονες
Καὶ τἄκρα νἄχουνε σχιστῆ.
Τὰ νεκροσέντονα μὴν ἐνοχλήσης, γιέ μου
Ἄλλ’ὅταν οἱ κυρές σὰν πέτρα θἆναι κρύες
Κρέμασε ἕν’ἄγριο ρόδο πάνω ἀπὸ τὰ ράκη.

»Ἐξεγείρου ἐνάντια στὸ σύμβολο φεγγάρι
Καὶ τὸ κοινοβούλιο τοὐρανοῦ,
Τὶς βασίλειες τέχνες τῆς μοχθηρᾶς θαλάσσης
Αὐτοκρατορία ἡμέρας καὶ νυκτός
Δικτατορία τοῦ ἡλίου.
Ἐξεγείρου ἐνάντια στὴ σάρκα καὶ τὸ ὀστοῦν,
Τὸν λόγο τοῦ αἵματος, τὸ ὕπουλο δέρμα,
Καὶ τὸ σκουλήκι οὐδένα θὰ φονεύση.»

«Ἡ δίψα σβήστηκε, κ’ἡ πείνα ἐχάθη,
Κ’ἡ καρδιά μου ράγισε καταμεσίς∙
Ἡ ὅψη μου πονεμένη στὸν καθρέφτη,
Τὰ χείλη μου μαράθηκαν μ’ἕνα φιλί,
Τὰ στήθη μου ἀδυνάτισαν.
Μιὰ κόρη χαρωπή μὲ πῆρε γι’ἄνδρα,
Τὴν ξάπλωσα χαμαί, τὴν ἀμαρτία της εἶπα,
Κ’ἔβαλα δίπλα της ἕν’ἄγριο ρόδο.

»Τὸ σκουλήκι π’οὐδείς μπορεῖ νὰ τὸ σκοτώση
Κ’αὐτὸς π’οὐδὲν σκοινί μπορεῖ νἀπαγχονίσει
Ἐξεγείρονται ἐμπρός στὸ ὅνειρο τοῦ πατρός μου
Ποὺ ἔξω ἀπὸ δῶμα χοίρων κόκκινων
Ὠρύεται ὁ βρομερός δαίμων νὰ ὑγιάνη.
Δὲν μπορῶ νὰ φονεύσω, σὰν τρελός
Ἐποχὴ καὶ αἰθρία, χάρη καὶ κόρη,
Μήτε νὰ πνίξω τὸ γλυκὸ ξύπνημα.»

Μαύρη νὺξ κυβερνᾶ ἀκόμη τὴν σελήνη,
Κ’ὁ οὐρανὸς ξαπλώνει χαμαὶ τοὺς νόμους της,
Ἡ θάλασσα μιλεῖ μὲ βασιλικὴ φωνή,
Φῶς καὶ σκότος δεν εἶναι ἐχθροί
Ἀλλὰ μία συντροφιά.
«Μάχου τὴν ἀράχνη καὶ τὸν τρυποφράχτη!
Μάχου τὸ πεπρωμένο τἀνθρώπου!
Κατάρα ἐπὰ στὸν ἥλιο!»
Πριχοῦ σὲ πάρη ὁ θάνατος, ὦ πάρε πίσω αὐτό.

(απόδοση: Γ.Α.Σιβρίδης)