Μποροῦμε ν’ἀποπνίξουμε τὴν παληά, μακραίωνη Τύψη ####ποὺ ζεῖ, κινεῖται, περιελίσσεται καὶ θρέφεται ἀπ’ ἑμᾶς πῶς ἀπ’τοὺς νεκροὺς το σκουλήκι, ####πῶς ἡ προνύμφη ἀπ’τὶς βελανιδιές; Μποροῦμε ν’ἀποπνίξουμε τὴν ἀνυποχώρητη Τύψη; Μές σὲ ποιὸ φίλτρο, σὲ ποιὸ ἀφέψημα, σὲ ποιὸ κρασί, ####θὰ πνίξουμε ἐτοῦτον τὸν γέρο-ἐχθρό καταστροφέα
(στη μνήμη του Ι.Ν.Θεοδωρακόπουλου) Ἦχοι απὸ φόρμιγγες κι’οξύβοους αυλοὺς ἀνάδευαν τὸν ἥσκιο τῆς νύχτας γύρω ἀπ’τοὺς λύχνους καὶ τὶς λαμπάδες ἀνάμεσα ἀπὸ ἀνταύγειες κίτρινες, πορτοκαλιές, στά ἐδέσματα καὶ στ’ἀκριβὰ σκεύη, στὶς ὑφαντἐς ἐσθῆτες καὶ στ’ἀνάκλιντρα, σὲ πέπλους ὀρχηστρίδων καὶ στὶς μικρὲς ποὺ λαμπύριζαν ἐπιφάνειες, ἀπὸ
Ὁ κατάχωστος ναὸς κοινοποιεῖ ἀπ’τὸ στόμιο τὸ ταφικό τοῦ ὀχετοῦ ποὺ ἐμεῖ ἰλὺ καὶ σάπφειρους μὲ τρόπο ἀποτρόπαιο κάποιο εἴδωλο τοῦ Ἀνούβιδος τὸ ῥύγχος πυρωμένο σὰν ἀλύχτημα ἄγριο ἤ, ἐὰν τὸ πρόσφατον ἀέριο στρεβλοῖ τὸ θολό φιτίλι γιὰ σπόγγο τὸ ξεύρομεν ὑπομείναντων χλευασμῶν ἀγριωπὸν ἀνάβει
Ναί, ὁ κόσμος τοῦτος εἶν’ πολύ πεζός· ὁ ἄλλος, λόγια τἀγέρα Ἐγώ, ἀνέλπιδα θὰ παραιτηθῶ ἀπό τὴ μοῖρα μου Καὶ, περιμένοντας τὸ θάνατο, νὰ σκοτώνω τὸν χρόνο, Καπνίζω μές στὴ μύτη τῶν θεῶν ἐξαίσια σιγαρέττα Ἄμετε παλέψ’τε, βροτοί, φτωχά τοῦ μέλλοντος ὀστᾶ. Ἐμέ, ὁ κυανόχρους