Ναι˙ αλλά πρέπει να στοιχηματίσετε. Αυτό δεν είναι εθελούσιο, έχετε εμπλεχθή. & μην στοιχηματίσετε ότι ο Θεός είναι, είναι να στοιχηματίσετε ότι δεν είναι. Ποιο θα πάρετε λοιπόν; Ας ζυγίσουμε το κέρδος και την απώλεια λαμβάνοντας ως κέρδος να πιστέψουμε ότι ο Θεός είναι. Αν
Νὰ μὴν διάγῃς τὴν ζωή σου βάσει γενικῶν ἀξιωμάτων, ἂν δὲν εἶναι πρὸς χάριν τῆς ἀρετῆς· μὴν προγράφῃς τυπικοὺς νόμους στὴν βούλησίν σου, γιατὶ ἀπὸ αὔριο θὰ εἶσαι ἀναγκασμένος νὰ πιῇς ἀπὸ τὸ ἴδιο νερὸ ποὺ περιφρονεῖς σήμερα. No vaya por generalidades en el vivir,
Ο Descartes εικονογραφεί πολύ καλά, παρότι χωρίς να βλέπει κακό, αυτήν την καθολική αξίωση της διανοίας, τόσο πεισματική όσο και παράλογη, σε όλη την πρώτη φράση του Discours sur la méthode: Η λογική (le bon sens) είναι το πράγμα του κόσμου το περισσότερο κοινό (la
Ο Jouvenel σ’ ολόκληρο το βιβλίο του προσπαθεί να μας ξυπνήσει από την virtual πραγματικότητα μες την οποία μια συγκεκριμένη δύναμη, αυτή της μαζικοδημοκρατικής Εξουσίας με όλο τον συρφετό της από laquais, ruffians και παλλακίδες, μας έχει τοποθετήσει, πείθοντάς μας για την απουσία της. Ναι,
Η κοινωνία είναι ένα πολύπλοκο πράγμα γεμάτο δεσμούς εξάρτησης, σχέσεις εκμετάλλευσης, ιεραρχία, ανισότητα, πάλη ταξική αλλά και διαπροσωπική. Η Εξουσία αξιώνει την κατάργηση αυτής της πολυπλοκότητας θέλοντας ενστικτωδώς να καταστρέψει οποιαδήποτε διαταγή δεν προέρχεται εξ αυτής, κάθε εξουσία που δεν προέρχεται από το κράτος.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. ΦΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΤΗΣ Ο Jouvenel γράφει αυτό το βιβλίο στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Η εμπειρία του ολικού αυτού πολέμου τον εμπνέει μία μεθοδολογία για την εξέταση της φύσης της Εξουσίας, του Imperium, του Μινώταυρου (υπερρεαλιστική επιρροή του Jouvenel)
Καὶ δέομαι τὸ τραγούδι μου νὰ μὴν σᾶς ἐνοχλήσῃ Διού, ἂν θέλετε καὶ χαίρεστε τὸν ἦχο καὶ τὶς λέξεις Ὁ Arnaut δὲν γνοιάζετ’ ἄν εὐφραίνῃ κάποιον ἢ διασύρῃ. ﬡ Ἐγὼ εἶμ’ο Arnaut π’ ἐρᾷ την αὔρα Καὶ καταδιώκει τὸν λαγὸ μετά τὸν βοῦν Καὶ κολυμπᾷ
Ὅμως ὁ πόλεμος οὐ μὲν οὔν ἔστι δίχα λόγου : Καλῶς κ’οἱ δύο ἐπολεμησάτην· τοῦτον ὁ παιδεμὸς τὸν ὁδηγεῖ στὴν οἰμωγή, ἐκεῖνον, ἡ πρόκλησις τοῦ οἰμώζοντος, τὴν ἀλήθεια νὰ εἴπῃ. Οἰμώζων, τιμὴ γὰρ ἔχε! Θάνατε, νίκησον… Όμως ο πόλεμος πράγματι δεν είναι δίχως λόγο: Καλά
XXXI Ὁ κόλπος σου ἀκρίβυνε μὅλες τις καρδιές, π’ἀπ’τὴν ἀπώλεια ἔχω εἰκάσει πεθαμένες· κ’ἄρχει ὁ Ἔρως κεῖ, κι ὅλες Του οἱ ἀγαπητὲς μεριές κ’ὅλες ’κεῖνες οἱ φίλες ποὺ ἐγὼ νόμιζα θαμμένες. Πόσα πιὰ δάκρυα ὑποταγῆς ἱερὰ ἡ ἀκριβή θρησκευτικὴ ἀγάπη ἔκλεψε ἀπ’τὸ μάτι μου, ὀβολὸ
(απόσπασμα) i. Ἄφετέ με νὰ τραγουδήσω τὸ τραγούδι τῶν Μετώπων! Τρέψατέ με τώρα νὰ ᾄδω Ἐκεῖνα τὰ φλεγματώδη Μέτωπα ποὖναι τὸ μυστικὸ τῶν πάντων Στῶν «Ὀπισθόφυλλων Ἐπιστολῶν» τὴ θέση, ποὺ μὲ δυσκολία Διαβάζονται (βλ.Swift), θέσατε Μέτωπα. «Κάθε Ἄτομο ἀπὸ κάποιο ἄλλο πληγέν», λέει ὁ Swift