Μέσ’σὲ βράδια γαλάζια θερινά, θὰ πάω στὰ μονοπάτια, Στάχυες νὰ μὲ κεντοῦν, νὰ λαχπατῶ τὸ νιὸ χορτάρι: Ὀνειρευτής, θὰ αἰσθάνομαι τὴν δροσιὰ στὰ ποδάρια θὰ ἀφήσω τὸν ἄνεμο, τὸ γυμνό, νὰ μοῦ λούζει κεφάλι. Δὲν θὰ σκέπτομαι τίποτε, διόλου δὲν θὰ μιλάω Ἄλλ’ ἔρως ἄπειρος
Μποροῦμε ν’ἀποπνίξουμε τὴν παληά, μακραίωνη Τύψη ####ποὺ ζεῖ, κινεῖται, περιελίσσεται καὶ θρέφεται ἀπ’ ἑμᾶς πῶς ἀπ’τοὺς νεκροὺς το σκουλήκι, ####πῶς ἡ προνύμφη ἀπ’τὶς βελανιδιές; Μποροῦμε ν’ἀποπνίξουμε τὴν ἀνυποχώρητη Τύψη; Μές σὲ ποιὸ φίλτρο, σὲ ποιὸ ἀφέψημα, σὲ ποιὸ κρασί, ####θὰ πνίξουμε ἐτοῦτον τὸν γέρο-ἐχθρό καταστροφέα