Στὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος ὁ μόνος προσήκων ὁρισμὸς εἶν’ τὸ ταὐτολόγημα: ὁ ἄνδρας εἶν’ ἄνδρας ἡ γυναῖκα, γυναῖκα, καὶ τὸ δένδρο, δένδρο, ὀλισθηρά καὶ αὐτάρκη· εἴ τί που ἔστι. Τὰ ὁποῖα ὁπόταν καθίστανται μεταξὺ ἀρχῆς καὶ τέλους τρέπονται σ’ ἄλλα, λύονται οἱ οὐσίες αὐτῶν,
Πλῆγμα αἰφνίδιο: ὅπως τὰ μεγάλα πτερὰ πλατυγίζουν ὑπὲρ τὴν παράφορο κόρη, οἱ μέλανες ὑμένες του ἅπτονται τῶν μηρῶν, τὸν αὐχένα μάρπτει τὸ ῥύγχος, τἀμήχανό της στῆθος κρεμάμενο ἔχει στὸ στῆθος του. Πῶς τὰ ἐπτοημένα δάκτυλα ἄν ἄπορα ἀπεώθουν ἤδη τὴν πτερωτὴ λαμπρότητα ἀπ’ τῶν χαλαρῶν
3. Δημιουργοί: Τέκτονες, μαΐστορες καὶ ἀρχιτέκτονες Ὁ ζωγράφος Ἀπελλῆς, ἵνα ἐλέγχῃ τὸ πραγματικὸ τῶν παραστάσεών του, δεχόταν περαστικοὺς στὸ ἐργαστήριό του, κατὰ τὴν ἔννοια ὅτι ὁ σκυτοτόμος (ὑποδηματοποιός) ἔλεγε τὴν γνώμη του γιὰ τὰ παριστάμενα σανδάλια κοκ. Τὸ ἀνέκδοτο λέγει ὅτι ὅταν ὁ πάτρων του