1.2. Ἐνδιάμεσος περιοχή Ἡ κατοικία πέριξ αὐλῆς εἶναι ―ἕως τὴν ἐπέλαση δυτικῶν, ὥς εἰπεῖν διεθνῶν, ἀρχιτεκτονικῶν μορφῶν― ἐπίσης ὁ συνήθης τύπος κατοικίας οἰκιστικῶν συνόλων κάποιας πυκνότητας, ἀπὸ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ μέχρις τῆς ἰβηρικῆς χερσονήσου. Ὅπως καὶ στὸ κινεζικὸ ἀντίστοιχο παράδειγμα καιρικοὶ καὶ κοινωνικοὶ λόγοι συμφέρονται
haec nostrae sunt oblectamenta potentiae, imperii decora facies, testimonium praeconiale regnorum: haec legatis sub ammiratione monstrantur et prima fronte talis dominus esse creditur, quale eius habitaculum comprobatur. et ideo magna voluptas est prudentissimae mentis pulcherrima iugiter habitatione gaudere et inter publicas curas animum fessum reficere
I Τούτη ἡ μεσημβρία δὲν ἔχει τίποτε ἵνα μᾶς πτοήσῃ― ὥστ’ ἔλεγες ἂν ὅτι τὴν ναίει ἀκέφαλό τι σῶμα ὁσίου μαρτύρου: Νεόκοτα ἀρώματα ὑπὸ τὸν δηναιὸ ἥλιο, χαρμοσύνη. ― Καὶ τἀνέμου ἀήματα, ψόφοι ἐργαλείων, σημάντρων, καὶ πλαταγήματα καὶ κέλαδοι ὄρνεων ὡς σπίλοι ἀμαυρώνουν τὸ φέγγος,
Βαδίσαμε πολὺ ὥσπου νὰ φθάσωμεν ἐκεῖ ποὺ ἡ ἄσφαλτος ἀνθίζει, βρεγμένη μὲ ψεκάδες ἀπὸ δάκρυα κι ἱδρῶτες. Προλάβαμε στὸ τσάκ τὸν λιτὸν Ἑσπερινό. Στὸν Καθεδρικὸ τῆς Ἑρημιᾶς, μὲ τὰ θυμάρια καὶ τὶς ῥίγανες. Κάποιοι εἴχανε στρώσει τὶς πλάκες τὶς παλιὲς, μὲ φασκόμηλα κι ὑσώπους, δυσωπούντας
ΤΟ ΣΦΑΛΜΑ ΤΟΥ WEININGER Στο σημείο τούτο τελειώνει το κείμενο της διδακτορικής διατριβής του Otto Weininger, που είχε τίτλο Έρως και Ψυχή. Το 1902, μετά την κρίση της, φεύγει για ταξίδι στην Ευρώπη, και φθάνει μέχρι το Όσλο, την πόλη του αγαπημένου του συγγραφέα, του
Β.9. ΑΝΔΡΙΚΗ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ Ο Weininger συνθέτοντας την ιδέα του Άρρενος δηλαδή τον ιδεότυπο του απολύτου άρρενος ως την Ιδιοφυΐα, ορίζει το αντίθετό του, το απόλυτο Θήλυ, ως το άτομο που δεν γνωρίζει το δέον της λογικής ούτε το δέον της ηθικής, και είναι
Β.1. Ο ΑΝΔΡΑΣ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ Η θεωρία των «ενδιάμεσων τύπων» ή της εγγενούς αμφιφυλίας του ανθρώπινου όντος, δεν μας οδηγεί προς μια καθολική «αφυλία» όπως το θέλουν οι οπαδοί της εξίσωσης, αλλά στο αντίθετο: Ότι ακόμη και μεταξύ ομοφυλοφίλων υπάρχει πάντοτε ένας άνδρας και
Ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα και καταραμένα βιβλία του κ΄ αι., το «Φύλο και Χαρακτήρ» ανεγνώσθη από ανθρώπους τόσο διαφορετικούς, όπως ο Wittgenstein και ο Popper, ο Berdyaev και ο Strindberg, o Kraus και ο Freud. Ο συγγραφεύς του, ένας εικοσιτριάχρονος βιεννέζος αυτόχειρ, ο Otto
Διατὶ ἀδολεσχεῖς, —δημόθρου θάμβους κύριοι, λυσσᾶτε; Διατὶ τέτοια ἀναθέματα πρὸς τὴν Ῥωσία βροντᾶτε; Τί ἀνακινεῖ τὸ φλύαρο ὑμῶν μένος; τῆς Πολωνίας εἶν’ μήπως τὸ καύχημα ποὺ ἐκπέπτωκε; Εἶναι μόνον ἡ σλαβικὴ συγγένεια, ποὺ ἐρίζει μεταξύ των, ἔρις ἐφέστιος καὶ παλαιά, ποὺ ἐκρίθη συχνὰ μὰ ἄπαυστος
Καθώς ἀπαγορεύεται στὴν ζωὴ τούτη νὰ κινῆσαι μὲ πολλὴν εὐχέρεια, οἱ ἄνθρωποι, προνούστεροι, τεχνάζονται τὶς ἴδιες ζωές νὰ σῴσουν ἅμα τὶς σταθμήσουν πρός νεκρὲς συνήθειες, ἐλπίδες, γνῶμες, ὁτιοῦν ἄψυχο, μέχρις ὅτου τοῦτο τὸ ἔρμα τοῦ ψεύδους νὰ βυθίσῃ τὸ πλοῖο καὶ ὅλος ὁ λογισμός ἡμῶν