τῷ Édouard Dubus Ἀπέπεμψάν με ἀπ’ τὶς παλαιές παγόδες καθὼς ἁπαλὰ ἐγέλασα μέσ’ στὸ Μυστήριο· τό εἰπαν οἱ γέροντες: ἔπρεπε νὰ εἶσαι σιωπηλός ὅταν ἀνεγιγνώσκομε, σεμνῶς, τὶς ἐπῳδές. Καθήμενος στὸν θράνο μου, ἀκούω τοὺς κώδικες καὶ τοῦτος ὁ κριτής, ὑπὸ τὴν τήβεννα, αὐστηρός, νὰ ὑποβλέπῃ
Μέγα τὸ τῆς βροχῆς κράτος ἡ ἐπικράτειά του ἐκτείνεται πάνω ἀπὸ ὄρη, ὕδατα καὶ ἀνθρώπων πόλεις κρατῶντας κλεισμένους γέρους καὶ παιδιά στὰ σπίτια τους γεμίζοντας μὲ μοναξιὰ τὰ μπαρ (ὅπου τίποτε ἄλλο δὲν ἀξίζει πιο πολύ ἀπὸ ἕνα ἄγνωστο ἄγγιγμα) ἀδειάζοντας τοὺς δρόμους καὶ μόνο
Ἐσάρωσα τὴν χώραν ὅλη μ’ ἕνα μόνον κῶμο κρατερό· πανταχοῦ ὁ λαὸς ὑπετάγη, μ’ ἔχει ψάλλει δὲ τὸ ἐγκώμιο. Εἶν’ ἕωλος πλέον τούτη ἡ τελετή· σὲ τοίχους οἱ ῥήσεις μου ἀνεγράφησαν. Ἄγετε παρ’ ἐμὲ (ἀλλὰ δίχως βοή) κορίτσια γιὰ τὰ τερπνὰ παιγνίδια. Ἡ μὲν ὁλολύζει,