Εἴθ’ εἴχομε ἀλλὰ κόσμο καὶ καιρόν ἀρκούντως οὐκ ἂν ἦταν ἀμαρτία, κυρά, ὁ ἀκκισμὸς τοῦτος. Ἐθάσσομε καὶ ἐβουλεύομε ἂν κατὰ ποῦ βαδίσομε ὥστε να διάγωμε τὴν μακρὰ ἐρωτική ἡμων ’μέρα. Σὺ ἔπρεπε στοῦ ἰνδικοῦ Γάγγη τὸ μέρος ναὑρίσκῃς ρουμπίνια· ἐγώ, ἀπὸ τῆς πλημμυρίδος τοῦ Ἄβου
Φεύγουν οἱ ἀγύρται τ᾿ οὐρανοῦ. Φεύγουν οἱ μελανείμονες τέκτονες, ποὺ μὲ λάσπη καὶ ξερόχορτα ἀνήγειραν μικροὺς κρεμάμενους ναοὺς στῶν μεγάρων μας τ᾿ ἀκοίταχτα γεισώματα, γιὰ νὰ στεγάσουν μιὰ νέα γενεά. Φεύγουν οἱ ἀγύρται τ᾿ οὐρανοῦ. Ὄχι μόνοι! Ὁ ἀγυρμὸς των εἶναι ἅρπαξ. (Ψυχάρπαξ πῆγα νὰ
I Χόρεψε ἐκεῖ ἀνὰ τὸν γιαλό· ποία ἡ χρεία νἄχῃς ἔννοια τοῦ νεροῦ ἢ τἀνέμου τὸν χοχλό; Λύσε κ’ ἄφησε κάτω τὰ μαλλιά που ἔβρεξαν οἱ ἁλμυρὲς σταγόνες· εἶσαι νέα γιὰ νἄχῃς γνωρίσει τὸν θρίαμβο τοῦ ἠλιθίου, κ’ ἀκόμη ἔρωτα π’ ἐχάθη μόλις κερδήθη, καὐτὸν
Σ’γχωρέσ’τε, πατέρες παλαιοί, ἂν ἐμείνατε ἐγγύς ἀκόμη ὥστε νἀκούσετε τῆς ἱστορίας τὸ τέλος, δουβλινέζε ἔμπορε παλαιέ «ἐλεύθερε τελῶν» ἢ σὺ ποὺ σὲ Galway καὶ Ἱβηρική κατήλλασσες· παλαιὲ λόγιε τῆς ἐξοχῆς φίλε τοῦ Robert Emmet σὲ μνημονεύουν ἐκατό χρόνια τώρα οἱ πτωχοί· ἐλλόγιμε καὶ ἔμπορε σεῖς