Ὁ κατάχωστος ναὸς κοινοποιεῖ ἀπ’τὸ στόμιο
τὸ ταφικό τοῦ ὀχετοῦ ποὺ ἐμεῖ ἰλὺ καὶ σάπφειρους
μὲ τρόπο ἀποτρόπαιο κάποιο εἴδωλο τοῦ Ἀνούβιδος
τὸ ῥύγχος πυρωμένο σὰν ἀλύχτημα ἄγριο

ἤ, ἐὰν τὸ πρόσφατον ἀέριο στρεβλοῖ τὸ θολό
φιτίλι γιὰ σπόγγο τὸ ξεύρομεν ὑπομείναντων
χλευασμῶν ἀγριωπὸν ἀνάβει ἕν’ ἀθάνατο ἐφήβαιο
ποὺ ἀνυψοῖ ἰπτάμενο κατὰ τὸν ὁδικό φανό

ὁποῖο φρυγμένο φύλλωμα στὶς ἀνέσπερες πόλεις
θὰ μπορῇ ἀναθηματικό νὰ εὐλογῇ ὅπως πάλι
κάθεται μάταια ἔναντι στοῦ Baudelaire τὸ μάρμαρο

’κείνην ποὺ κυκλοῖ ἀποῦσα ἐν φρισσομένοις πέπλοις
ὁ ἴδιος του ὁ Ἥσκιος αὐτός ἕνα φαρμάκι φυλαχτό
ἀεὶ γιὰ νὰ εἰσπνέουμε τὶ κ’ἂν μᾶς κατολέσῃ.

(απόδοση: Γ.Α.Σιβρίδης)