Σπονδὲς ἂς γίνουνε κρασιοῦ, χορὸς νὰ ξεκινήσῃ Τ᾿ Ἀνθρώπου ἡ ῥάτσα ἂν ἔχει ἀκόμα λίγη περηφάνεια, Φέρτε ῥόδα ἀφοῦ τὸ Ῥόδο ἔχει ἀνθίσῃ· Ξαχνίζει στὴν βουνοπλαγιὰ ὁ καταρράκτης, Πατέρα μας Ῥοδόσταυρε ποὺ ἐτάφης. Κλεῖστε τὰ βῆλα! Φέρτε σουραύλια καὶ βιολιά! Μὴ μείνει πόδι σιωπηλό στὴν
I Χόρεψε ἐκεῖ ἀνὰ τὸν γιαλό· ποία ἡ χρεία νἄχῃς ἔννοια τοῦ νεροῦ ἢ τἀνέμου τὸν χοχλό; Λύσε κ’ ἄφησε κάτω τὰ μαλλιά που ἔβρεξαν οἱ ἁλμυρὲς σταγόνες· εἶσαι νέα γιὰ νἄχῃς γνωρίσει τὸν θρίαμβο τοῦ ἠλιθίου, κ’ ἀκόμη ἔρωτα π’ ἐχάθη μόλις κερδήθη, καὐτὸν
Σ’γχωρέσ’τε, πατέρες παλαιοί, ἂν ἐμείνατε ἐγγύς ἀκόμη ὥστε νἀκούσετε τῆς ἱστορίας τὸ τέλος, δουβλινέζε ἔμπορε παλαιέ «ἐλεύθερε τελῶν» ἢ σὺ ποὺ σὲ Galway καὶ Ἱβηρική κατήλλασσες· παλαιὲ λόγιε τῆς ἐξοχῆς φίλε τοῦ Robert Emmet σὲ μνημονεύουν ἐκατό χρόνια τώρα οἱ πτωχοί· ἐλλόγιμε καὶ ἔμπορε σεῖς
Ἕνας εἶχ’ ὄψιν ὅλο κάλλος Καὶ δύο καὶ τρεῖς εἴχανε χάριν Ἀλλ’ὄψις καὶ χάρις, ὅ, τι μάταιο Για’ δὲν μπορεῖ τὸ ὄρειο χορτάρι Νὰ φυλάξῃ ἐξόν τὴν μορφή Κεῖ ποὺ ξαπλώθη ὁ λαγὸς ὁ ὄρειος. (απόδοση Γ.Α.Σιβρίδης)