Μόλις πιστεύω ὅτι ὁ ἔρως μου ἄκρατος εἶναι ὅπως εἶχα νοήσει, ἐπειδή ὑφίσταται στὴν μεταβολή και τὴν ἐποχή ὅπως ἡ βοτάνη· δοκῶ, ἂν τὸν αὐξάνῃ ἡ ἄνοιξις, πὼς καθ’ ὅλο τὸ χεῖμα ψευδόμουν, ὅταν ὤμοσα ὁ ἔρως ἄπειρος εἶναι. Ἀλλ’ ἂν ὁ ἔρως, τὸ φάρμακο
Ἄμε κ’ ἅρπαξε ἕνα πεφταστέρι, πιάσε παιδί μὲ ρίζα μανδραγόρου, πέ με πού εἰναι οἱ παλαίοι οἱ χρόνοι, ἢ ποιὸς ἔσχισε τὸ πόδι τοῦ διαβόλου, μάθε με νἀκούω τὶς Νηρηίδες νᾄδουν, ἢ νἀμύνω τὸν οἶστρο τοῦ φθόνου. Καὶ εὕρε ποία αὔρα εὐεργετεῖ μία δικαία διάνοια.
Μονάκριβή μου ἀγάπη, κάμω εὐχή τοῦτο τὸ μικρό σου σύμπαν νὰ μὴν τὸ διοικήσῃ ἄλλη ἀρχή ἐξὸν ἡ πιο ἄκρατος μοναρχία καθὼς ἂν συμμετέχῃ ἡ σύγχυσις (ποὺ οἱ ἐνάρετες ψυχὲς μισοῦν) καὶ στὴν καρδιά σου σύνοδο καλῇ οὐκέτι θὰ σὲ φιλήσω πλέον. Ὡς ὁ Ἀλέξανδρος
Εἴθ’ εἴχομε ἀλλὰ κόσμο καὶ καιρόν ἀρκούντως οὐκ ἂν ἦταν ἀμαρτία, κυρά, ὁ ἀκκισμὸς τοῦτος. Ἐθάσσομε καὶ ἐβουλεύομε ἂν κατὰ ποῦ βαδίσομε ὥστε να διάγωμε τὴν μακρὰ ἐρωτική ἡμων ’μέρα. Σὺ ἔπρεπε στοῦ ἰνδικοῦ Γάγγη τὸ μέρος ναὑρίσκῃς ρουμπίνια· ἐγώ, ἀπὸ τῆς πλημμυρίδος τοῦ Ἄβου