Μόλις πιστεύω ὅτι ὁ ἔρως μου ἄκρατος εἶναι
ὅπως εἶχα νοήσει,
ἐπειδή ὑφίσταται
στὴν μεταβολή και τὴν ἐποχή ὅπως ἡ βοτάνη·
δοκῶ, ἂν τὸν αὐξάνῃ ἡ ἄνοιξις, πὼς καθ’ ὅλο τὸ χεῖμα
ψευδόμουν, ὅταν ὤμοσα  ὁ ἔρως ἄπειρος εἶναι.

Ἀλλ’ ἂν ὁ ἔρως, τὸ φάρμακο  ποὺ ἰᾶται κάθε πένθος
μὲ πλειότερο, ὄχι μόνον δὲν εἶναι μία πεμπτουσία
μὰ μίξις ὅλων τῶν ὑλῶν, ποὺ ἀλγύνει ψυχὴν ἢ αἴσθημα
καὶ ἀπὸ τοῦ ἡλίου δανείζεται τὸ χρηστό του σθένος,
ὁ ἔρως δὲν εἶν’ τόσο ἄκρατος, ὡς λέγουν, καὶ νοητός,
ὅσοι δὲν ἔχουν ἐρωμένη ἀλλὰ τὴν μούσα των,
ἀλλά ὅπως ὅλα, ἐξίσου ἁπλά,
ἐνίοτε ὁ ἔρως θεωρεῖ κ’ ἀλλοτε δρᾷ.

Κ’ ὅμως ὄχι μείζων ἀλλὰ πιὸ ἐπιφανής
ὁ ἔρως ὑπὸ τῆς ἀνοίξεως φύεται
ὡς οἱ ἀστέρες ἐν τῷ στερεώματι
ὑπὸ τοῦ ἡλίου δὲν αὐξάνουν ἀλλ’ ἐπιδείκνυνται,
οἱ πράες πράξεις του ἔρωτος, σὰν σὲ κλαδί νὰ θάλλουν,
ἀπ’ τοῦ ἔρωτος τῆς ἄγρυπνης ρίζας τώρα βλαστάνουν.

Ἂν, ὅπως στὸ νερὸ ποὺ ἐγείρεται πολλαπλοὶ κύκλοι
γεννῶνται ὑφ’ἑνός, τέτοιες προσθήκες λαμβάνει ὁ ἔρως,
ποὺ, ὅπως τόσες σφαῖρες κάμουν ἀλλ’ ἕναν οὐρανό,
διατί αὕτες ὅλες εἶν’ ὁμόκεντροί σοι·
κἂν ἑκάστη ἄνοιξις προσθέτει στὸν ἔρωτα ζέσι
νέα, ὡς οἱ ταγοὶ ἐν καιρῷ πολέμου εἰσπράττουν νέα τέλη,
καὶ δὲν τὰ μεταστέλλουν κατὰ τὴν εἰρήνη
μηδεὶς χειμὼν τῆς ἀνοίξεως τὴν αὔξη θἀναστείλῃ.

(απόδοση: Γ.Α. Σιβρίδης)

αὔξη: αὔξηση

ἄκρατος: καθαρός

βοτάνη: χλόη

χεῖμα: χειμώνας

πεμπτουσία: ο αιθήρ, ένα θέμα που επαναλαμβάνει στις επόμενες στροφές μιλώντας για τα αστέρια στο στερέωμα και τις ουράνιες σφαίρες.

ταγός: ηγεμών

μεταστέλλω: ανακαλώ, παλινορθώνω (μεθίημι)