I. Ὦ δριμὺ Ζέφυρε, σὺ πνοή τῆς φύσεως τοῦ Φθινοπώρου, σύ, ποὺ ἀπ’ τῆς ἀφανοῦς σου παρουσίας χαμαιπετῶς τὰ φύλλα ἐλαύνουν, ὡσὰν φάσματα ποὺ κάποιου μάγου φεύγουν, κίτρινο, καὶ μέλαν, καὶ ὠχροῦν, καὶ κόκκινο καχεκτικό, πλήθη ποὺ λοιμώσσουν: ὦ σύ, ὁποῖος διφρηλατεῖς πρὸς τὸν λυγαῖο
I. Μισὴ λεύγα, μισὴ λεύγα, ἡμισεία λεύγα ἐμπρός, στὴν κοιλάδα τοῦ Θανάτου ἔλασαν οἱ ἐξακόσιοι. «Ἐμπρός, Ἐλαφρὰ Ταξιαρχία! ἔφοδος ἐπὶ τὰ πυροβόλα!» εἶπε. Στὴν κοιλάδα τοῦ Θανάτου ἔλασαν οἱ ἐξακόσιοι. II. «Ἐμπρός, Ἐλαφρὰ Ταξιαρχία!» ἦταν τῶν ἀνδρῶν τίς ποὺ ἐπτοήθῃ; Ὄχι κἂν ὁ στρατιώτης ἤξευρε
Παῖς τὸν Ἄνθρωπο γεννάει· θὰ εὐχόμουν οἱ ἡμέρες μου νὰ εἶναι ἀλληλοδέσμιες μὲ φυσικὸ σέβας . I. Ἦταν κάποτε καιρός ποὺ ἄλσος, λειμών καὶ χείμαρρος ἡ γῆ, καὶ κάθε θέαμα κοινό μ’ ἐφαίνετο περίστολο σὲ πέπλωμα οὐρανίου φωτός, τὸ κλέος καὶ τὴν πνοὴ ὀνείρατος. Δὲν
Ἡ μάχη, σύμβολο γιὰ ἐμέ —ἀγαπῶ σπαθιὰ νὰ τρίζουν. Ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια μου, γὼ λάτρης δόξης βιαίας, τοῦ πολέμου τὰ παίγματα, ἀγαπῶ, τὰ αἱμαλέα, Κ’ εἶν’ἡ σκέψη τοῦ θάνατου ἀκριβή στὴν ψυχή μου. Ὅποιος στ’ἄνθος τῆς ἡλικίας πιστὸς τῆς ἐλευθεριᾶς πολεμιστής, τὸν θάνατο ’μπρός
Στὸ Ζάναντου κεῖ ὁ Κούμπλαϊ Χὰν γιὰ ἕνα δῶμα ἡδονῶν ἀπεφάνθη κραταιό: Ὅπου ἔτρεχε ποτάμι ἱερὸ ὁ Ἄλφ διὰ σπηλαίων ἀβυθομέτρητων στὸν ἄνθρωπο κάτω σε μι’ ἀνήλια θάλασσα. Δὶς πέντε μίλια γόνιμο ἔδαφος μὲ τείχη καὶ μὲ τύρσεις κυκλώθησαν στέφανο κἀκεῖ ἦσαν κῆποι ποὺ σελαγίζανε
Γνώρισα ἕναν ταξιδευτή ἀπὸ πανάρχαια χώρα Νὰ λέει: Δυὸ πόδια πέτρινα πελώρια ἀπ’ ἄκρα χήρα στέκουν στὴν ἔρημο. Σιμά σαὐτὰ μισοχωμένο, πὰ στην ἄμμο, ἕνα πρόσωπο κεῖται σκόρπιο, τὰ χείλια ζαρωμένα μορφάζοντα κι ἡ ἐντολὴ ποὺ σαρκάζει, λὲν ὅτ’ ὁ γλύπτης διάβασε καλῶς τὰ πάθη