«…ἀστὴρ πρὶν μὲν ἔλαμπες ἐνὶ ζωοῖσιν ἑῷος,
νῦν δὲ θανὼν λάμπεις ἕσπερος ἐν φθιμένοις…».
ΠΑ 7, 670

Σ᾿ ἕνα μηχάνημα παλιὸ,
Ἑλλήνων ναυτοπόρων χάλκινο,
μπούσουλας, κουμπάσο, καλεντάρι.
Οὐράνιος πορτολᾶνος,
μὲ «μαγικὰ» χαράγματα.
Μῆνες γραμμένοι ἀπάνω στὴ γλῶσσα τῆς Αἰγύπτου.

Σὰν τὸ ῥωτᾷς,
-Πότε Πλειὰς ἐπιτέλλει ἐῷα; καὶ
τοῦ Κυνὸς τὰ καύματα θὰ κρουσταλλιάσουν τ᾿ ἁλάτια στὰ πανιά;
Μ᾿ ἑλληνικὴ σοφία, ἀπόκρισιν αἰγ-ὕπτιαν θὰ λάβῃς.
Στοὺς μῆνες κείνους τοὺς ἀπρόσμενους!

Ὁ Μεσορῆ τοῦ Αἰγόκερω ὁ ἄρχων.
Θῶθ τοῦ Ὑδροχόου κύρης.
Ὁ Παωφῆ αὐθέντης τῶν Ἰχθύων.
Ὁ Ἀθὺρ κρατεῖ τὸν ἄτακτο Κριό.
Κοιᾶκ λένε τοῦ Ταύρου τὸν γενναῖο καβαλάρη.
Τυβὶ τὸν ἡγέτη τῶν Διδύμων.
Ὁ Φαμενώθ τὸν Λέοντα δαμάζει.
Ὁ Φαρμουθῆ στήνει παιχνίδι᾿ ἀθῶα ἐρωτικά,
χωρὶς τῆς Παρθένου νὰ φθείρῃ τὰ προικιά.
Καὶ ὁ Παχώμ στὴν ἕρημο – μιὰ θάλασσα κι ἐκείνη εἶναι-
παίζει στὶς κάψες τὶς μεγάλες,
μὲ τὲς δαγκάνες τοῦ Σκορπίου, ποὺ λέγονταν Χηλαί.