Παρὰ τὴν Βόρειο Πύλη, ὁ ἄνεμος φυσάει πλούσιος ἄμμου,
    ἐρῆμος ἀπ’ τῆς ἀρχῆς τοῦ χρόνου μεχρὶ τοῦ νῦν!
    Τὰ δένδρα καταρρέουν, ἡ βοτάνη χρυσίζει ἅμα μὲ τὸ φθινόπωρο
    τύρσεις καὶ τύρσεις ἀνεβαίνω
        ὥστε νὰ ἐπισκοπῶ τὴν βάρβαρη χώρα:
    Ἀοίκητο κάστρο, τὸν οὐρανό, τὴν μεγάλη ἔρημο.
    Τοῖχος δὲν ἔμεινε στὴν κώμη τούτη.
    ὀστᾶ λευκὰ μετὰ τόσους παγετούς,
    ὑψηλοὶ σωροί, καλυμμένοι μὲ δένδρα καὶ χλόη·
    Τίς ἔφερε τοῦτο σὲ πέρας;
    Τίς ἔφερε τὸν ἀστραπηφόρο αὐτοκρατορικὸ θυμό;
    Τίς ἔφερε τὸν στρατὸ μὲ τύμπανα καὶ κύμβαλα;
    Βάρβαροι βασιλεῖς.
    Μιὰ χαρίεσσα ἄνοιξη, ἐτράπη σὲ αἱμοβόρο φθινόπωρο,
    μιὰ ταραχὴ πολέμων ― ἄνδρες, ἐπινέμονται τὸ μέσο βασίλειο,
    τριακόσιοι καὶ ἕξ χιλιάδες,
    καὶ λύπη, λύπη σὰν ὑετός.
    Λύπη νἀποχωρεῖ, καὶ λύπη, λύπη νὰ ὑποστρέφει,
    ἀοίκητα, ἀοίκητα πεδία,
    καὶ ἀνὰ αὐτά, οὐδεὶς τοῦ πολέμου παῖς,
                οὐκέτι οἱ ἄνδρες ἐπὶ προσβολῇ καὶ ἀμύνῃ.
    Ἂ, πῶς σὺ πεύσει τὴν δυσχερὴ λύπη στὴν Βόρειο Πύλη,
    μὲ τοὔνομα τοῦ Ῥιάκου λησμονημένο,
    καὶ ἡμᾶς τοὺς φύλακες τροφὴ στὶς τίγρεις.

[ἀπόδοση: Γ.Α. Σιβρίδης]