Charles Baudelaire: Η πνευματική αυγή

Ὅταν στῶν ἀσώτων τὴν κατοικία  ἡ αὐγή λευκή
Καὶ σανδύκινη κοινωνεῖ    μὲ τὸ τρωκτικὸ Ἰδανικό
Μές στὸ μισοκοιμώμενο    κτῆνος τὶς ἄγγελος
Ἑγείρεται μέσῳ τῆς πράξεως  μυστηρίου ἐκδικητή.

Τῶν Πνευματικῶν Οὐρανῶν   τἀπρόσιτο γαλάζιο
Γιὰ τὸν κατάτροπο ἄνθρωπο   ποὺ ὀνειρεύεται ἀκόμη
Κ’ὑποφέρει, ἀνοίγεται καὶ βυθίζεται   στὴν ἕλξη
Τῆς ἀβύσσου.Ἔτσι λατρευτή   Θεά,Ὅν λαμπρὸ καὶ καθάριο

Ἐπὶ τῶν καπνιστῶν κατάλοιπων  των χαζῶν ὀργίων
Ἡ ἀνάμνησή σου πιὸ διαυγής   πιὸ ρόδινη πιὸ θελκτική,
Στὰ μάτια μου τὰ ὀρθάνοιχτα    ἀκατάπαυστα ἀκροβατεῖ.
Ὁ γήλιος μαύρισε   τὴ φλόγα τῶν κηρίων·

Οὐτωσί, τὸ σὸν φάντασμα    πάντοτε νικητήριο,
μοιάζει, σελαγοῦσα ψυχή,     στὸν ἀθάνατον ἥλιο!

(απόδοση: Γ.Α.Σιβρίδης)