Ποτὲ δὲν θἆναι οἱ καλλονές  αὐτὲς πὰ στὰ κοσμήματα
βιβλίων, προϊόντα ὅλο φθορές   τέκνα ἕνος αἰώνα ἀνάξιου,
πόδια μὲ κρηπίδες καὶ δάκτυλα  μὲ κρόταλα,
ποὺ θἄξεραν μιὰ καρδιά   σὰν τὴ δική μου νὰ εὐφράνου’.
 
Στον Gavarni ἀφήνω, ποιητὴ  τῶν φθισικῶν
τὸ ποίμνιο του, ὀμορφιές,  νὰ πιππίζει, νοσηλευμένες,
γιατὶ δὲν βρίσκω ἐν μέσῳ αὐτῶν  τῶν ρόδων τῶν ὀχρῶν
 ἄνθος παρόμοιο μὲ τὸ κόκκινο,  δικό μου ἰδεῶδες.

Ὅ,τι πρέπει στὴν καρδιά αὐτὴν, τὴν τόσο ἀβυσσαλέα  
εἶστε σεῖς Lady Macbeth, μία ψυχή    ἰκανή για ἔγκλημα
Αἰσχύλειο ὄνειρο ἐκκολαφθέν   στὸ κλίμα ἀνέμων βιαίων·
 
Ἢ ἀκόμη σὺ, τοῦ Μιχαηλάγγελου  κόρη, μεγάλη Νύξ,
ποὺ συστρέφεσαι εἰρηνικά  σὲ στάση ἀλλόκοτη
δουλεμένα τὰ κάλλη σου  στὸ στόμα τῶν Τιτάνων!

(απόδοση: Γ.Α.Σιβριδής)