Πάν’ἀπό τὸν θάμνο φυσᾶ ὑγρασία γεμάτη ἡ αὔρα
Ἔχω στὴ μύτη κρύωμα καὶ ψείρες στὸν χιτῶνα.

Ἡ βροχὴ ἔρχετ’ἐξ οὐρανοῦ ποσσικροτώντας φθάνει,
ἀπλὸς τοῦ τείχους φύλακας εἶμαι, δὲν ξέρω κάτι.

Στὴν σκληρὴ γκρίζα πέτρα ἡ ἀχλύ ἐπάνω ἀναρριχᾶται
Στὴν Τούγγρια εἶν’ τὸ κορίτσι μου κἀγὼ μόνος κοιμᾶμαι.

Ὁ Αὖλος ὑπάγει σπίτι της παρέα νὰ τῆς κάνει
Δὲν μἀρέσκουν τὰ χνότα του κ’οὐδόλως πῶς κοιτάζει.

Ὁ Πίσος εἶναι χριστιανός, λατρεύει ἕνα ψάρι
Ἂν τοὖχε τὴν εὐχή, φιλί δὲν θἄθελε νὰ πάρει.

Ἕν δακτυλίδι μοὔδωκε μὰ τὸ παίξα στοὺς κύβους
Καὶ τὸ κορίτσι θέλω γώ μὰ καὶ τὴν πληρωμή μου.

Ὅταν θἆμαι παλαίμαχος καὶ μ’ἕνα μάτι μόνο
Δὲν θὰ κοιτῶ πάρα ψηλά πρὸς τὸν οὐράνιο θόλο.

(απόδοση: Γ.Α.Σιβρίδης)