Ένας Κινέζος Μεγαλέξανδρος

2035 μ.Χ. Μετά την διάλυση της ευρωπαϊκής ένωσης το ελληνικό κράτος έχοντας καταστρέψει πλήρως την οικονομία του για να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους που του εξασφάλιζαν μέχρι τότε χρηματοδότηση από τα κράτη της ευρωπαϊκής ένωσης, βρίσκεται σε πλήρη ακυβερνησία. Έχοντας την τύχη να βρίσκεται πάνω σε εμπορικό δρόμο και με την υποχώρηση των ΗΠΑ από την γεωπολιτική σκηνή της μέσης ανατολής έχει τραπή σε ένα άτυπο κινεζικό εμπορικό προτεκτοράτο. Το σύνταγμα έχει καταλυθή πρακτικά από την εποχή της οικονομικής επιτήρησης, υπάρχει γενικευμένη ανομία στην επαρχία που ρημάζεται από συμμορίες ντόπιων και εναπομεινάντων μεταναστών ενώ η Θράκη και νησιά του Αιγαίου έχουν περάσει άτυπα στην τουρκική επιρροή, παρότι η Τουρκία μετά τον θάνατο του Έρντο’αν έχει ελαφρώς ξεφουσκώσει. Μόνον τα λιμάνια παρουσιάζουν κάποια άνθιση. Τότε λοιπόν ένας Κινέζος ζάπλουτος επιχειρηματίας ο οποίος τυγχάνει ορθόδοξος χριστιανός παραλαμβάνει και τυπικά την εξουσία από τις τοπικές πολιτικές ομάδες των οποίων οι ιδεολογίες ανήκουν στον περασμένο αιώνα και μοιάζουν πλέον σαν τις κυβερνήσεις των Ινδιάνων ή των Αθίγγανων. Ο Κινέζος μας βλέπει την Ελλάδα ως ευκαιρία να μείνει στην ιστορία πέρα από επιχειρηματίας, ως ηγεμών και ηγέτης ενός έθνους και έτσι οργανώνει την χώρα χρησιμοποιώντας ντόπιους και ξένους. Ήδη τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (όσα και όπως έχουν απομείνει) και οι τοπικοί διανοούμενοι έχουν ανακαλύψει και επισημαίνουν την σχέση των αρχαίων Ελλήνων με τους Κινέζους μέσω των Ινδοβακτριανών βασιλείων και προπαγανδίζουν τον νέο ηγέτη όπως μίλαγαν παλαίτερον για τον Καρλομάγνο. Επιβάλλει την τάξη φτιάχνοντας νέες ομάδες χωροφυλακής, επαναφέρει την θανατική ποινή για διαφθορά στο δημόσιο, κάνει την χώρα εμπορικό και τραπεζοπιστωτικό κόμβο της ανατολικής μεσογείου (που πλέον δανείζει την πάλαι πότε ισχυρή Γερμανία), και φυσικά φτιάχνει νέο σύνταγμα. Η χώρα αναγεννάται και ο «εθνάρχης» της είναι ένας filibuster Κινέζος.
Αυτή η ιστορία είναι φανταστική. Δεν είναι πρόβλεψη, δεν είναι υπόθεση και καμία ανάλυση δεδομένων δεν ελήφθη κατά νού. Είναι μία παραβολή, ένας μύθος άλλα όπως συμβαίνει με τις παραβολές και τους μύθους έχει μία αληθινή μορφή επειδή είναι παράδειγμα της πραγματικότητας. Μάλιστα η υπερβολή είναι μες στις προθέσεις μου ακριβώς για αυτό το τελευταίο. Αν μπορώ να συνθέσω μία τέτοια ιστορία, είναι επειδή είναι σύνηθες στην ιστορία κάποιος που δεν έχει εθνοφυλετική σχέση με έναν πληθυσμό να γίνεται ηγέτης του. Από τον Αιγύπτιο ιερέα Μωυσή μέχρι τον Κορσικανό επαρχιώτη Ναπολέοντα, από τους Ασσύριους και Αρμένιους αυτοκράτορες στους οποίους χρωστά την ύπαρξή του ο Ρωμηός του του 1821 οπότε και λαμβάνει το επικρατούν στην Ευρώπη όνομα Grec  μέχρι το γεγονός ότι υπουργός εξωτερικών του Ρώσου τσάρου (και όχι κάποιας ρωσικής εθνικής δημοκρατίας) ήταν ο Καποδίστριας, βλέπουμε ότι αυτό που φτιάχνει τα έθνη είναι η προσωπική virtù και η ισχύς και όχι κάποια σχέση αίματος που, όπως και ο κομμουνισμός αφορούν ως κοινωνικές οργανώσεις μικρές κοινότητες που είχαν μορφή έθνους μόνο σε προϊστορικές περιόδους (οι κάστες στην Ινδία κρατούν την φυλετική ανάμνηση αλλά είναι προπάντων μία ταξική οργάνωση). Άλλωστε δικαιώματα που δεν μπορούν να υποστηριχθούν από την ισχύ δεν είναι δικαιώματα. Και τέτοιες θεωρίες έγιναν μόδα από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό και αργότερα επειδή ανάμεσα στ’άλλα τότε επιχειρήθηκε μία αναζήτηση της «ουσίας» του ανθρώπου και της κοινωνίας πριν την θέσπιση του πολιτισμού και της αλλοτρίωσης ―διάβαζε θρησκευτικά: της πτώσης― που αυτός εμπεριέχει. Φυσικά μόνο στην Ευρώπη αυτό, που υπήρχε (και υπάρχει μέχρι σήμερα) ένα θέμα ταυτότητας. Από την άλλη η ίδια η αποικιοκρατία ήταν για τους Ευρωπαίους εφικτή επειδή τα έθνη με τα οποία είχαν επαφή δεν είχαν κάποια τέτοια ιδεολογία και μπορούσαν να δεχθούν μία τάξη ξένων στην χώρα τους ―και φυσικά, υπεκλίθησαν στην ισχύ τους.