Dante Gabriel Rossetti: Σιγηλό μεσημέρι
Τὰ χέρια σου κεῖνται ἀνοιχτά στὸ νιόβλαστο χορτάρι,― τἀκροδάκτυλα διαβλέπουν σὰν ρόδινα ἄνθη: Eἰρήνη προσγελοῦν oἱ γλῆνες σου. Λάμπει καὶ σκιάζει ἡ βοτάνη ὑπὸ κυματία οὐρανό ποὺ διαλύει καὶ συνάγει. Πέριξ τῆς οἰκίας μας φωλιᾶς, ἕως ποὺ φθάνει τὸ βλέμμα εἶναι λειμῶνες καλάθων χρυσοῖ μὲ