Guido Cavalcanti: Sonetto XXXV
Ἕν ὁμοίωμα τῆς κυρᾶς μου λατρεύουσι, Γουΐδων, στὸν Ὄρχο, στὸν ἅγιο Μιχαήλ, Ποὺ στὴν ὡραία κοψιά, εὐσεβὴ καὶ ἐνάρετη, Καταφεύγουν, παρηγοροῦνται οἱ ἀμαρτωλοί. Κι ὅσοι γονυπετοῦν μ’εὐλάβεια π’ὅσο Ἀσθενοῦν τόσο παρηγόρια οὐκ ἔχουν: Ἱῶνται ἀσθενείς, δαίμονες παίρνουν δρόμο Καὶ αὐτοὶ μὲ τὰ στραβὰ ὄμματα εὐθεία
