Ἀκολούθει μιὰ σκιά, κ’ὅμως σοῦ φεύγει· κάμε νὰ τῆς διαφύγῃς, θὰ ἕπεται: ἔτσι, μνηστεύεις μίαν ἐρωμένη, σὲ ἀρνεῖται· ἄφες τήν, θὰ μνηστεύῃ σέ. Οἱ γυναῖκες, δὲν χρηματίζουν, λοιπόν, ἀλλὰ σκιὲς ἡμῶν τῶν ἀνδρῶν; Σ’ ἠῶ κ’ἑσπέρα, οἱ σκιὲς εἶν’ οἱ μακρότερες· ἐπὶ τὴν μεσημβρία,
Καὶ ὁ ἔρως δὲν εἶναι πλέον ἀλλὰ συμβιβασμός; Μία ἐφήμερη συνθήκη π’ ἀναμένει ὑπογραφή τῶν δύο ἐχθρῶν; ―Ἐνῷ τὸν δίκαιο καὶ τυφλό προσποιούμενος, ὁ λογιστής Ἔρως τὴν γράφει, εἰρήνη ἐγγυώμενος, ἄμφω οἱ ἡγεμόνες τὴν σφραγίζουν, μὰ γνώστες τῶν πιθηκισμῶν αὐτοῦ, κρυφὰ διπλοῦσι κατασκόπους. Σ’ἑκάτερη πλευρά
Εἴθ’ εἴχομε ἀλλὰ κόσμο καὶ καιρόν ἀρκούντως οὐκ ἂν ἦταν ἀμαρτία, κυρά, ὁ ἀκκισμὸς τοῦτος. Ἐθάσσομε καὶ ἐβουλεύομε ἂν κατὰ ποῦ βαδίσομε ὥστε να διάγωμε τὴν μακρὰ ἐρωτική ἡμων ’μέρα. Σὺ ἔπρεπε στοῦ ἰνδικοῦ Γάγγη τὸ μέρος ναὑρίσκῃς ρουμπίνια· ἐγώ, ἀπὸ τῆς πλημμυρίδος τοῦ Ἄβου