Φεύγουν οἱ ἀγύρται τ᾿ οὐρανοῦ. Φεύγουν οἱ μελανείμονες τέκτονες, ποὺ μὲ λάσπη καὶ ξερόχορτα ἀνήγειραν μικροὺς κρεμάμενους ναοὺς στῶν μεγάρων μας τ᾿ ἀκοίταχτα γεισώματα, γιὰ νὰ στεγάσουν μιὰ νέα γενεά. Φεύγουν οἱ ἀγύρται τ᾿ οὐρανοῦ. Ὄχι μόνοι! Ὁ ἀγυρμὸς των εἶναι ἅρπαξ. (Ψυχάρπαξ πῆγα νὰ
Τῷ Δαυΐδ Ἡλιοδρόμῳ. (David Solway). Ὅπως μετὰ ἀπὸ ντουφεκιά, σηκώνεται ὁ λόγος σὰν πουλί, φχαριστημένο πού δέν ἤτανε γιὰ κεῖνο. Ξυπνοῦν ὅλα μαζί καὶ μέρα μεσημέρι, μές᾿ στὴν μαυρίλα τῆς ἀσφάλτου, τῆς μ᾿ ἄσφαλτες λευκές γραμμές χαρακωμένης. Κι ὁρμοῦν σὰν γιαπωνέζοι αὐτόχειρες πιλότοι, στῶν ἁμαξιῶν
Σὲ βράχους ἔξω ἀπὸ τὶς πόλεις, λίθινοι λέοντες εἶναι σκαλισμένοι. Δέν ἔχουν νὰ φυλᾶνε τίποτ᾿ ἀκροπόλεις. Μονάχα θνήσκουν κι εἶναι πονεμένοι. Ὅ,τι μακριὰ μας βρίσκεται καιρό, λιοντάρι πέτρινο, μὲ λύσσα τὸ ξεσκίζει, σὰν θήραμα, σὰν πρόβατο νεκρό, συναποθνήσκοντας, τὴ λήθη μᾶς χαρίζει. Μὴ περιμένεις