Διατὶ ἀδολεσχεῖς, —δημόθρου θάμβους κύριοι, λυσσᾶτε; Διατὶ τέτοια ἀναθέματα πρὸς τὴν Ῥωσία βροντᾶτε; Τί ἀνακινεῖ τὸ φλύαρο ὑμῶν μένος; τῆς Πολωνίας εἶν’ μήπως τὸ καύχημα ποὺ ἐκπέπτωκε; Εἶναι μόνον ἡ σλαβικὴ συγγένεια, ποὺ ἐρίζει μεταξύ των, ἔρις ἐφέστιος καὶ παλαιά, ποὺ ἐκρίθη συχνὰ μὰ ἄπαυστος
2ο κεφ. XXV Λοιπόν, λεγόταν Τατιανή. Δὲν εἴλκυε τα βλέμματα μήτ’ ἀπ’ τὴν ὀμορφιά τῆς ἀδερφῆς μήτ’ ἀπ’ τὰ δροσερά της χρῶματα. Ἄγρια, θλιμμένη, σιωπηλή δορκάς του δάσους ντροπαλή, στὴν οἰκογένεια τὴ δική της σὰν ξένο ἕμοιαζε κορίτσι. Δὲν ἤξερε πῶς νἀγκαλιάζει τη μάνα της
Ἡ μάχη, σύμβολο γιὰ ἐμέ —ἀγαπῶ σπαθιὰ νὰ τρίζουν. Ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια μου, γὼ λάτρης δόξης βιαίας, τοῦ πολέμου τὰ παίγματα, ἀγαπῶ, τὰ αἱμαλέα, Κ’ εἶν’ἡ σκέψη τοῦ θάνατου ἀκριβή στὴν ψυχή μου. Ὅποιος στ’ἄνθος τῆς ἡλικίας πιστὸς τῆς ἐλευθεριᾶς πολεμιστής, τὸν θάνατο ’μπρός