Στὸ Ζάναντου κεῖ ὁ Κούμπλαϊ Χὰν γιὰ ἕνα δῶμα ἡδονῶν ἀπεφάνθη κραταιό: Ὅπου ἔτρεχε ποτάμι ἱερὸ ὁ Ἄλφ μέσ’ ἀπὸ σπήλαια ἀβυθομέτρητα στὸν ἄνθρωπο κάτω σε μι’ ἀνήλια θάλασσα. Δὶς πέντε μίλια γόνιμο ἔδαφος μὲ τείχη καὶ μὲ τύρσεις κυκλώθηκαν στέφανο κἀκεῖ ἦσαν κῆποι ποὺ
Γνώρισα ἕναν ταξιδευτή ἀπὸ πανάρχαια χώρα Νὰ λέει: Δυὸ πόδια πέτρινα πελώρια ἀπ’ ἄκρα χήρα στέκουν στὴν ἔρημο. Σιμά σαὐτὰ μισοχωμένο, πὰ στην ἄμμο, ἕνα πρόσωπο κεῖται σκόρπιο, τὰ χείλια ζαρωμένα μορφάζοντα κι ἡ ἐντολὴ ποὺ σαρκάζει, λὲν ὅτ’ ὁ γλύπτης διάβασε καλῶς τὰ πάθη
Ο πλούσιος, αργόσχολος (oisif) άνδρας, και ο οποίος, ακόμη και βαριεστημένος (blasé), δεν έχει άλλην ασχολία από το να δράμει στον στίβο της Ευτυχίας• ο ανατεθραμμένος μες στην πολυτέλεια άνδρας και συνηθισμένος από την νεότητά του στην υπακοή άλλων ανθρώπων, εκείνος, τέλος, που δεν έχει