Στην Γαληνοτάτη Πολιτεία της Βενετίας υπήρχαν δυο κοινοβούλια, μία κάτω βουλή (Concio) όπου αντιπροσωπεύονταν όλες οι τάξεις κατά τον τρόπο που έθιξα σε προηγούμενο κείμενο για την κοινωνικό χαρακτήρα του πολιτικού κόμματος και μία άνω βουλή (Maggior Consiglio) όπου αντιπροσωπεύονταν οι ευγενείς. Αρχικά υπήρχε μόνον
Βλέποντας ότι η καταγωγή του «λαϊκού κόμματος» της Ελβετίας που κέρδισε πρόσφατα τις εκλογές, ανάγεται σε ένα κόμμα που έφερε το populist όνομα «κόμμα αγροτών, τεχνιτών και των ανεξαρτήτων», σκέφτομαι ότι πάλαι τα κόμματα εξέφραζαν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Για να μην πάω πίσω στον βυζαντινό
Γιατί σήμερα συναντάμε όλο και περισσότερο ηθικές αντιφάσεις; Γιατί υπάρχουν κυβερνήσεις που θέλουν να επιβάλλουν σε άλλες χώρες κάποιους κανόνες που οι ίδιες οι εταιρείες των δικών τους χωρών παραβαίνουν ώστε να έχουν οικονομικό πλεονέκτημα, πολιτικοί που βασίζουν την εκλογή τους σε ηθικούς λόγους τους
Στον επισυναπτόμενο χάρτη βλέπετε τις χώρες οι οποίες θα έχουν σοβαρό πρόβλημα πόσιμου νερού μέχρι το 2040 (σύμφωνα με την Telegraph). H Ελλάδα δεσπόζει σε μια ενιαία ευρύτερη προβληματική περιοχή. Πέραν τούτου, η Ελλάδα έχει ασύλληπτο δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο σύντομα πολύ απλά δε θα λύνεται πλέον
Κατά τον ρούν της ιστορίας των ιδεών εμφανίζονται φιλόσοφοι που σκαρώνουν σχέδια ιδανικών κοινωνιών. Δεν γνωρίζουμε πάντοτε αν τα προτείνουν ως οδηγούς ή ως έτοιμα προς εφαρμογή. Ο ρόλος των φιλοσόφων ως συμβούλων βασιλέων και τυράννων είναι γνωστός από την αρχαιότητα. Θα λέγαμε ότι είναι
Στην σύγχρονη εποχή στις χώρες τις λεγόμενες ανεπτυγμένες της δύσης θεωρείται ότι ο έρως είναι κάτι που σχετίζεται με τον γάμο, σε τέτοιον βαθμό που σχέσεις που αποσκοπούν στο δεύτερο να πρέπει να ενδυθούν έναν έρωτα, που είναι περισσότερο «συντροφικότητα» παρά πάθος. Ακόμη χειρότερα, έχουμε
(στη μνήμη του Ι.Ν.Θεοδωρακόπουλου) Ἦχοι απὸ φόρμιγγες κι’οξύβοους αυλοὺς ἀνάδευαν τὸν ἥσκιο τῆς νύχτας γύρω ἀπ’τοὺς λύχνους καὶ τὶς λαμπάδες ἀνάμεσα ἀπὸ ἀνταύγειες κίτρινες, πορτοκαλιές, στά ἐδέσματα καὶ στ’ἀκριβὰ σκεύη, στὶς ὑφαντἐς ἐσθῆτες καὶ στ’ἀνάκλιντρα, σὲ πέπλους ὀρχηστρίδων καὶ στὶς μικρὲς ποὺ λαμπύριζαν ἐπιφάνειες, ἀπὸ
Ἂς εἶσαι ἔνδον μου ὅπως οἱ αἰώνιες δυσθυμίες τοῦ λυγαίου ἀνέμου καὶ ὄχι Ὅπως πράγματα ἐφήμερα εἶναι ― ἡ εὐθυμία τῶν λουλουδιῶν. Ἔχε με στὴν δυνατὴ μοναξιά τῶν ἀνήλιων κρημνῶν Καὶ φαιῶν ὑδάτων. Ἂφες τοὺς θεοὺς νὰ μιλήσουν γλυκά για μᾶς Στὶς ἐπερχόμενες ἡμέρες, τὰ
Τὶς ἐπορεύθη ἀναμέσον τοῦ πορφυροῦ καὶ τοῦ πορφυροῦ Τὶς ἐπορεύθη ἀναμέσον Τῶν ποικίλων βαθμῶν ποικίλων πράσινων Πηγαίνοντας σὲ λευκὸ καὶ γαλάζιο, στὰ χρώματα τῆς Μαρίας Μιλῶντας περί κοινῶν πραγμάτων Στὴν ἄγνοια καὶ τὴν γνώση του αἰώνιου πόνου Τὶς ἐκινήθη μεταξύ τῶν ἄλλων μόλις ἐπορεύθησαν Τὶς
Πάν’ἀπό τὸν θάμνο φυσᾶ ὑγρασία γεμάτη ἡ αὔρα Ἔχω στὴ μύτη κρύωμα καὶ ψείρες στὸν χιτῶνα. Ἡ βροχὴ ἔρχετ’ἐξ οὐρανοῦ ποσσικροτώντας φθάνει, ἀπλὸς τοῦ τείχους φύλακας εἶμαι, δὲν ξέρω κάτι. Στὴν σκληρὴ γκρίζα πέτρα ἡ ἀχλύ ἐπάνω ἀναρριχᾶται Στὴν Τούγγρια εἶν’ τὸ κορίτσι μου κἀγὼ