στὸν Adolf Loos 1 Μητέρα ἔφερε τὸ μικρὸ παιδὶ στὸ λευκὸ φεγγάρι, στὸν ἥσκιο τῆς καρυδιᾶς, τῆς πανάρχαιας κουφοξυλιᾶς, μεθυσμένο ἀπ’ τὸν χυμὸ τἀφιονιοῦ, τὸν κρωγμὸ τῆς κίχλης. καὶ σιγανά ἔσκυψε πάνω σἐκείνους ἡ συμπόνια ἑνὸς γενειοφόρου προσώπου ἀθόρυβα μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ παραθύρου. Και
I […] Ὀχυρωματικὴ ἀρχιτεκτονική. Σύμφυρτες ἐργασίες τῶν λιμένων. …Σᾶς παρακαλοῦμε, Μεσοθάλασσα καὶ σᾶς Γῆ τοῦ Ἄβελ! Οἱ παροχές ἐνεκρίθησαν, οἱ ὑπηρεσίες ἀντηλλάγησαν. Πρὸς ἀγγαρεία ἡ γῆ στὴν κρίση τῆς πέτρας. Ἡ θάλασσα αἰνετὴ ἄνοιγε τοὺς πάγους της πράσινης ἰάσπιδος. Τὰ μαλακὰ ὕδατα ἔπλεναν τὶς σιωπηλὲς
Σκόρπιες κηλίδες καφέ μια κάποια μυρωδιά βαρέος καπνού και άτσαλα τσαλακωμένες σελίδες πρόδιδαν τον περισπούδαστο –μα κάπως απρόσεκτο- αναγνώστη Ο τίτλος του έκανε αναφορά στην χαμένη λαλιά ενός πλάνητα λαού η γλώσσα του οποίου επιβίωνε σε κάτι παμπάλαια ονόματα ποταμών και σε αρχαία κείμενα όπου
(στη μνήμη του Ι.Ν.Θεοδωρακόπουλου) Ἦχοι απὸ φόρμιγγες κι’οξύβοους αυλοὺς ἀνάδευαν τὸν ἥσκιο τῆς νύχτας γύρω ἀπ’τοὺς λύχνους καὶ τὶς λαμπάδες ἀνάμεσα ἀπὸ ἀνταύγειες κίτρινες, πορτοκαλιές, στά ἐδέσματα καὶ στ’ἀκριβὰ σκεύη, στὶς ὑφαντἐς ἐσθῆτες καὶ στ’ἀνάκλιντρα, σὲ πέπλους ὀρχηστρίδων καὶ στὶς μικρὲς ποὺ λαμπύριζαν ἐπιφάνειες, ἀπὸ
Ἂς εἶσαι ἔνδον μου ὅπως οἱ αἰώνιες δυσθυμίες τοῦ λυγαίου ἀνέμου καὶ ὄχι Ὅπως πράγματα ἐφήμερα εἶναι ― ἡ εὐθυμία τῶν λουλουδιῶν. Ἔχε με στὴν δυνατὴ μοναξιά τῶν ἀνήλιων κρημνῶν Καὶ φαιῶν ὑδάτων. Ἂφες τοὺς θεοὺς νὰ μιλήσουν γλυκά για μᾶς Στὶς ἐπερχόμενες ἡμέρες, τὰ
Τὶς ἐπορεύθη ἀναμέσον τοῦ πορφυροῦ καὶ τοῦ πορφυροῦ Τὶς ἐπορεύθη ἀναμέσον Τῶν ποικίλων βαθμῶν ποικίλων πράσινων Πηγαίνοντας σὲ λευκὸ καὶ γαλάζιο, στὰ χρώματα τῆς Μαρίας Μιλῶντας περί κοινῶν πραγμάτων Στὴν ἄγνοια καὶ τὴν γνώση του αἰώνιου πόνου Τὶς ἐκινήθη μεταξύ τῶν ἄλλων μόλις ἐπορεύθησαν Τὶς
Πάν’ἀπό τὸν θάμνο φυσᾶ ὑγρασία γεμάτη ἡ αὔρα Ἔχω στὴ μύτη κρύωμα καὶ ψείρες στὸν χιτῶνα. Ἡ βροχὴ ἔρχετ’ἐξ οὐρανοῦ ποσσικροτώντας φθάνει, ἀπλὸς τοῦ τείχους φύλακας εἶμαι, δὲν ξέρω κάτι. Στὴν σκληρὴ γκρίζα πέτρα ἡ ἀχλύ ἐπάνω ἀναρριχᾶται Στὴν Τούγγρια εἶν’ τὸ κορίτσι μου κἀγὼ
Σ’ἕναν καιρὸ ὑγρὸ καὶ βαθὺ ἤσουν πιὸ ὄμορφη Σὲ μίαν ἀπέλπιδα βροχή ἤσουν πιὸ ζεστή Σὲ μίαν ἡμέρα ἐρήμου μἔμοιαζες πιὸ ὑγρή Ὅταν τὰ δένδρα εἶναι μέσα στὸ ἐνυδρεῖο τοῦ καιροῦ Ὅταν τὸ κακὸ μῖσος τοῦ κόσμου εἶναι μὲς στὶς καρδιές Ὅταν ἡ δυστυχία ξεκουράζεται
Πολὺν καιρὸ κατῴκησα ὑπὸ πελώριες στοές ποὺ μύριες φλόγες ἔβαφαν ἡλίων θαλασσινῶν, ποὺ ὀρθοὶ καὶ μεγαλόπρεποι οἱ κραταῖοι στύλοι αὐτῶν, ὅμοιοι τὸ βράδυ γίνονταν μὲ βασάλτου σπηλιές. Οἱ παλίρροιες, κυλίουσες εἰκόνες οὐρανῶν, ἀνεμείγνυαν μ’ ἐμφατικὸ τρόπο καὶ μυστήριες τῆς πλουσίας αὐτῶν μουσικῆς συγχορδίες πανίσχυρες μὲ
[αποσπάσματα] LXIX. Ο θάνατος και ο έρως ολοκληρούνται από τα ίδια μέσα: την εκπνοή. Αναπαράγεσαι, όταν είν’ απ’ έρωτα το ότι πεθαίνεις• εκμηδενίζεσαι, όταν είναι από το ψαλίδι της Ατροπού. Ας ευχαριστήσουμε την Φύσιν, η οποία έχοντας αφιερώσει τις πλέον ζωντανές απολαύσεις στην παραγωγή του