(Feste, ὁ γελωτοποιός τῆς κόμισσας Olivia τραγουδᾷ) Ὦ Ἀρχόντισσά μου, μὰ ποῦ σεῖς ἀλᾶσθε; Ὦ, μεῖνε καὶ ἄκου·ἡ ἀληθινή σου ἀγάπη φθάνει, καὐτὴ μπορεῖ νὰ τραγουδᾷ ψηλὰ καὶ χαμηλά· Μὴν ἄλλο τριγυρνᾷς, γλύκεια χαριτωμένη, κάθε ταξίδι στὴν συνάντηση τῶν ἐραστῶν τελεύει— κάθ’ὑγιὸς σοφοῦ ἀνδρὸς τὸ
Πνίγομαι μέσ’στὴν πάλλουσα ἀρόσιμη γῆ, τραβῶ τὴ μία φτέρνα μετὰ τὴν ἄλλη ἀπ’τὴν κατάποση τοῦ στόματος της γῆς, καὶ τὸν πηλὸ π’ἁρπάζει κάθε μου βῆμα ἕως τὸ σφύρο μὲ χούι ἐπίμονου τάφου, μὰ τὸ γεράκι στὰ ὕψη εὔκολα κρεμᾶ τἀκίνητό του μάτι. Οἱ φτέρουγές του
Ἡ βροχὴ ξεκίνησε νωρὶς τὴν βραδιά, Σύντομα εἶχ’ ὁ δύσθυμος ἄνεμος ξυπνήσει, Ἔσχισε μὲ φθόνο τὶς κορφὲς τῆς φτελιᾶς Καὶ ἔκαμε τὰ πάντα νὰ ἐρεθίσῃ τὴν λίμνη: Ἄκουα μὲ τὴν καρδιὰ νὰ σπάσῃ ἐτοίμη. Ὅταν γλίστρησε μέσα ἡ Πορφυρία· εὐθύς Ἐκλίσθη τὸ χεῖμα ἔξω καὶ
Ὁ κατάχωστος ναὸς κοινοποιεῖ ἀπ’τὸ στόμιο τὸ ταφικό τοῦ ὀχετοῦ ποὺ ἐμεῖ ἰλὺ καὶ σάπφειρους μὲ τρόπο ἀποτρόπαιο κάποιο εἴδωλο τοῦ Ἀνούβιδος τὸ ῥύγχος πυρωμένο σὰν ἀλύχτημα ἄγριο ἤ, ἐὰν τὸ πρόσφατον ἀέριο στρεβλοῖ τὸ θολό φιτίλι γιὰ σπόγγο τὸ ξεύρομεν ὑπομείναντων χλευασμῶν ἀγριωπὸν ἀνάβει
«Μὲ ποιό τέλος σὺ ἀγαπᾷς τούτη σου τὴν κυρά, ἀφοῦ δὲν μπορεῖς νὰ ἀντέξῃς τὴν παρουσία της; Πές μας, γιατὶ σίγουρα τὸ τέλος ἑνὸς τέτοιου ἔρωτα πρέπει νἆναι πολύ νεόκοτο. » Κ’ ἀφοῦ μ’ εἶπε τοῦτα τὰ λόγια , ὄχι μόνον αὐτή, μὰ ὅλες οἱ
Ναί, ὁ κόσμος τοῦτος εἶν’ πολύ πεζός· ὁ ἄλλος, λόγια τἀγέρα Ἐγώ, ἀνέλπιδα θὰ παραιτηθῶ ἀπό τὴ μοῖρα μου Καὶ, περιμένοντας τὸ θάνατο, νὰ σκοτώνω τὸν χρόνο, Καπνίζω μές στὴ μύτη τῶν θεῶν ἐξαίσια σιγαρέττα Ἄμετε παλέψ’τε, βροτοί, φτωχά τοῦ μέλλοντος ὀστᾶ. Ἐμέ, ὁ κυανόχρους
«…Θὰ σᾶς κάμω νὰ κλάψετε, ἔνι χάρις πολλή ἀναμέσο μας. «Νὰ κλάψετε κατὰ χάριν, ὄχι κατὰ πόνο, εἶπε ὁ Ῥαψῳδὸς τῆς πιὸ ὥριας ᾠδῆς· «Καὶ κατὰ τούτην τὴν καθάρια ταραχὴ τῆς καρδιᾶς τῆς ὁποίας ἀγνοῶ τὴν πηγή «Ὄπως κατὰ τούτην τὴν καθάρια θαλασσία στιγμὴ ποὺ
Στὸ Ζάναντου κεῖ ὁ Κούμπλαϊ Χὰν γιὰ ἕνα δῶμα ἡδονῶν ἀπεφάνθη κραταιό: Ὅπου ἔτρεχε ποτάμι ἱερὸ ὁ Ἄλφ διὰ σπηλαίων ἀβυθομέτρητων στὸν ἄνθρωπο κάτω σε μι’ ἀνήλια θάλασσα. Δὶς πέντε μίλια γόνιμο ἔδαφος μὲ τείχη καὶ μὲ τύρσεις κυκλώθησαν στέφανο κἀκεῖ ἦσαν κῆποι ποὺ σελαγίζανε
Γνώρισα ἕναν ταξιδευτή ἀπὸ πανάρχαια χώρα Νὰ λέει: Δυὸ πόδια πέτρινα πελώρια ἀπ’ ἄκρα χήρα στέκουν στὴν ἔρημο. Σιμά σαὐτὰ μισοχωμένο, πὰ στην ἄμμο, ἕνα πρόσωπο κεῖται σκόρπιο, τὰ χείλια ζαρωμένα μορφάζοντα κι ἡ ἐντολὴ ποὺ σαρκάζει, λὲν ὅτ’ ὁ γλύπτης διάβασε καλῶς τὰ πάθη
Οι τεχνίτες του συγγράφειν έχουν έρθει πολλές φορές σε σύγκρουση με την εξουσία, θρησκευτική ή πολιτική, αντιμετωπίζοντας αν όχι τον θάνατο, τότε την λογοκρισία ή την απαγόρευση δημοσίευσης (ή, πιο ύπουλα, την μεθοδευμένη απαξίωση). Είτε μιλάμε για τις λίστες του Index Librorum Prohibitorum του Βατικανού,