Πολὺν καιρὸ κατῴκησα ὑπὸ πελώριες στοές ποὺ μύριες φλόγες ἔβαφαν ἡλίων θαλασσινῶν, ποὺ ὀρθοὶ καὶ μεγαλόπρεποι οἱ κραταῖοι στύλοι αὐτῶν, ὅμοιοι τὸ βράδυ γίνονταν μὲ βασάλτου σπηλιές. Οἱ παλίρροιες, κυλίουσες εἰκόνες οὐρανῶν, ἀνεμείγνυαν μ’ ἐμφατικὸ τρόπο καὶ μυστήριες τῆς πλουσίας αὐτῶν μουσικῆς συγχορδίες πανίσχυρες μὲ
Προσφέρουμε την ελεύθερη μετάφραση ενός παπύρου του 5ου μ.Χ. αιώνος, όπου τρεις δαιτυμόνες συζητούν πάνω στο αισθητικό-ηθικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει εις εξ αυτών. Συγκεκριμένα ο Χαρμίων, που πρόκειται να νυμφευθή, έχει αμφιβολίες για το αν πρέπει να το κάνει. Ο γάμος θέλει ηρεμία και ασφάλεια,
[αποσπάσματα] LXIX. Ο θάνατος και ο έρως ολοκληρούνται από τα ίδια μέσα: την εκπνοή. Αναπαράγεσαι, όταν είν’ απ’ έρωτα το ότι πεθαίνεις• εκμηδενίζεσαι, όταν είναι από το ψαλίδι της Ατροπού. Ας ευχαριστήσουμε την Φύσιν, η οποία έχοντας αφιερώσει τις πλέον ζωντανές απολαύσεις στην παραγωγή του
(Feste, ὁ γελωτοποιός τῆς κόμισσας Olivia τραγουδᾷ) Ὦ Ἀρχόντισσά μου, μὰ ποῦ σεῖς ἀλᾶσθε; Ὦ, μεῖνε καὶ ἄκου·ἡ ἀληθινή σου ἀγάπη φθάνει, καὐτὴ μπορεῖ νὰ τραγουδᾷ ψηλὰ καὶ χαμηλά· Μὴν ἄλλο τριγυρνᾷς, γλύκεια χαριτωμένη, κάθε ταξίδι στὴν συνάντηση τῶν ἐραστῶν τελεύει— κάθ’ὑγιὸς σοφοῦ ἀνδρὸς τὸ
Ένα από τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου δημοσίου λόγου είναι η χρήση εννοιών των οποίων η σημασία δεν εξηγείται, αλλά θεωρείται ότι εξυπακούεται, όπως όταν μιλάμε για ένα αντικείμενο της καθημερινότητάς μας, π.χ. το ποτήρι, την τομάτα κτλ. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι είτε απευθύνονται σε
Η συνήθης θεωρία θέλει την τεχνική και την τεχνολογία, όταν μπαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους να τους αποξενώνουν και να κάνουν τις σχέσεις τους πιο αφηρημένες, ή όπως είναι ο όρος, «reified», «πραγμοποιημένες». Αυτό γίνεται γιατί όταν χρησιμοποιώ ένα μέσο για να πετύχω κάτι, ο σκοπός
Πνίγομαι μέσ’στὴν πάλλουσα ἀρόσιμη γῆ, τραβῶ τὴ μία φτέρνα μετὰ τὴν ἄλλη ἀπ’τὴν κατάποση τοῦ στόματος της γῆς, καὶ τὸν πηλὸ π’ἁρπάζει κάθε μου βῆμα ἕως τὸ σφύρο μὲ χούι ἐπίμονου τάφου, μὰ τὸ γεράκι στὰ ὕψη εὔκολα κρεμᾶ τἀκίνητό του μάτι. Οἱ φτέρουγές του
Ἡ βροχὴ ξεκίνησε νωρὶς τὴν βραδιά, Σύντομα εἶχ’ ὁ δύσθυμος ἄνεμος ξυπνήσει, Ἔσχισε μὲ φθόνο τὶς κορφὲς τῆς φτελιᾶς Καὶ ἔκαμε τὰ πάντα νὰ ἐρεθίσῃ τὴν λίμνη: Ἄκουα μὲ τὴν καρδιὰ νὰ σπάσῃ ἐτοίμη. Ὅταν γλίστρησε μέσα ἡ Πορφυρία· εὐθύς Ἐκλίσθη τὸ χεῖμα ἔξω καὶ
Ὁ κατάχωστος ναὸς κοινοποιεῖ ἀπ’τὸ στόμιο τὸ ταφικό τοῦ ὀχετοῦ ποὺ ἐμεῖ ἰλὺ καὶ σάπφειρους μὲ τρόπο ἀποτρόπαιο κάποιο εἴδωλο τοῦ Ἀνούβιδος τὸ ῥύγχος πυρωμένο σὰν ἀλύχτημα ἄγριο ἤ, ἐὰν τὸ πρόσφατον ἀέριο στρεβλοῖ τὸ θολό φιτίλι γιὰ σπόγγο τὸ ξεύρομεν ὑπομείναντων χλευασμῶν ἀγριωπὸν ἀνάβει
«Μὲ ποιό τέλος σὺ ἀγαπᾷς τούτη σου τὴν κυρά, ἀφοῦ δὲν μπορεῖς νὰ ἀντέξῃς τὴν παρουσία της; Πές μας, γιατὶ σίγουρα τὸ τέλος ἑνὸς τέτοιου ἔρωτα πρέπει νἆναι πολύ νεόκοτο. » Κ’ ἀφοῦ μ’ εἶπε τοῦτα τὰ λόγια , ὄχι μόνον αὐτή, μὰ ὅλες οἱ